Κατά τη γνώμη μου δεν έχει να κάνει φυσικά με το τι είναι σωστό-λάθος, ηθικό-ανήθικο, υποχρέωση-δικαίωμα, κτλ αλλά με το ποιες είναι οι απόψεις των μελών της κάθε οικογένειας και η δυναμική στις σχέσεις των.Προσωπική μου άποψη, δε μπορείς να απαιτήσεις τίποτα παραπάνω από κάποιους που ήδη σου χρηματοδότησαν 4 χρόνια την ενήλικη ζωή αλλά έχει καμιά σημασία η γνώμη μου;! Έχω συζητήσει μάλιστα αρκετές φορές με άτομα από πολλές χώρες από διάφορες ηπείρους κι ακόμη δεν έχω βρει έναν που να μην γελάσει όταν λέω ότι στην Ελλάδα σπουδάζουμε και συνήθως δε δουλεύουμε ταυτοχρόνως. Στους περισσότερους η πατρική "χρηματοδότηση" κόπηκε στα 18. Και -υπόψιν!- στο εξωτερικό οι σπουδές δεν είναι δωρεάν όπως στην Ελλάδα. Έχει καμιά σημασία για σένα;!Αυτό που έχει σημασία είναι ότι οι γονείς σου δεν είναι διατεθειμένοι να σε βοηθήσουν οικονομικά πλέον, είτε είναι για δύο είτε και για παραπάνω μήνες(η υπόσχεση ότι ένας φίλος σου θα σε πάρει στη δουλειά του το Φλεβάρη μπορεί να τους ακούγεται "ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι" κι "όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα μικρό καλάθι"). Όποιοι κι αν είναι οι λόγοι τους. Μπορεί να θέλουν να αγοράσουν ένα εξοχικό, βρε αδερφέ, μπορεί να κρίνουν ότι δεν είναι σωστό σύμφωνα με την ηθική τους, μπορεί να θέλουν να σε σπρώξουν να ανεξαρτοποιηθείς· μπορείς να τους ρωτήσεις κι αν έχετε ειλικρινή σχέση να σου πουν, εάν χρειάζεσαι όντως να μάθεις τους λόγους. Πάντως υποχρεωμένοι δεν είναι.Εάν όντως το έχεις συζητήσει μαζί τους και δε συμφωνείτε, σκούρα τα πράγματα για σένα. Όπως και για τους περισσότερους δηλ ανθρώπους! Πολλοί θέλουν να (ξανα)σπουδάσουν και δεν έχουν τα χρήματα. Άλλοι θέλουν να φτιάξουν ένα χαλασμένο δόντι κι υποφέρουν και δεν έχουν λεφτά, μέχρι τελικά να το χάσουν το δόντι κάνοντας δωρεάν εξαγωγή στο νοσοκομείο. Άλλοι δεν έχουν να φάνε και τρώνε μακαρόνια πέντε μέρες την εβδομάδα. Και τα λοιπά. Γενικώς, τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Η ενήλικη ζωή, που τόσο βιαζόμαστε σαν νέοι να κάνουμε, είναι τρομερά δύσκολη. Το καλό είναι ότι συνήθως όλες οι αποφάσεις(και οι σωστές και οι λανθασμένες με τις επιπτώσεις τους) είναι ολόδικές μας.Εγώ προσωπικά, θα ντρεπόμουν να τους ζητήσω λεφτά και για μια μέρα παραπάνω. Αντιθέτως θα ήμουν πολύ ευγνώμων και θα είχα ήδη ξεκινήσει δουλειά από τη στιγμή που έδωσα το τελευταίο μάθημα στη σχολή ή, ακόμα καλύτερα, ταυτόχρονα με τη σχολή.Τώρα εσύ, μπορείς να πας και λίγο με τα νερά τους και να διαβάζεις ταυτόχρονα με την 6ωρη δουλειά που σου προτείνουν (στην έχουν βρει εκείνοι;!). Υποθέτω ότι, ζώντας μαζί τους, δεν ασχολείσαι με ψώνια εβδομάδας, μαγείρεμα, πλύσιμο, σιδέρωμα, καθαριότητα, λογαριασμούς, κτλ, άρα χρόνος υπάρχει. Ή, στο κάτω κάτω, δούλεψε και προετοιμάσου σιγά σιγά και δώσε εξετάσεις του χρόνου. Εγώ πάντως πιστεύω θα τους τουμπάρεις για τους επόμενους δυο μήνες. Αλλά, εάν περάσεις -και στο εύχομαι!- θα συνδυάσεις σπουδές και δουλειά; Γιατί να σε τρέφουν άλλοι για άλλα τέσσερα χρόνια δύσκολο το βλέπω. Ξέρεις πόσα έξοδα είναι; Έχεις κάνει τους υπολογισμούς; Συν του ότι, εάν περάσεις στην πόλη των γονιών σου, αν και δε θα σου πληρώνουν νοίκι, θα σε έχουν μες στα πόδια τους στο σπίτι!Αυτή είναι η γνώμη μου & η συμβουλή μου (ότι δηλ η ενήλικη ζωή είναι δύσκολη, μόλις πήρες μια μικρή γεύση, οπότε χαμήλωσε τις προσδοκίες σου. Σιγά σιγά θα ανακαλύψεις πόσα λίγα τωρινά όνειρα θα μπορέσεις να πραγματοποιήσεις στο μέλλον).Εύχομαι να τα καταφέρεις.Ξαναγράψε μας στο μέλλον να μας ξαναπείς τι έγινε κι αν τα κατάφερες σ´αυτό το πρώτο εμπόδιο της ζωής.