Ένα από τα πραγματικά προβλήματα στον τόπο μας, την τελευταία ειδικά δεκαετία, είναι αυτό το εκπληκτικά χαμηλό επίπεδο δημόσιου λόγου. Μιλάμε για ένα γενικευμένο φανατισμό, που αναλώνεται σε μια αντι-δεξιά ή αντι-αριστερή ρητορική, που δεν έχει στην ουσία τίποτα να αντιπροτείνει, την ίδια ώρα που αποπνέει απόλυτες βεβαιότητες για το τι πρέπει και τι δεν πρέπει να γίνει. Μιλάμε για την πιο μικρή πολιτική, τους πιο μικρούς πολιτικούς και βεβαίως τους πιο μικρούς πολίτες που ψάχνουν διαρκώς άλλοθι για τις δικές τους ευθύνες. Και εκεί που παλιότερα προσπαθούσαν κάποιοι, λίγοι βεβαίως (κάποια ονόματα που μου έρχονται είναι του Εγγονόπουλου, του Τσαρούχη και βεβαίως του Χατζιδάκι), να ξεβαλκανέψουν αυτόν τον τόπο, βιώνουμε πια μια ρεβανσιστική επιστροφή του στοιχείου αυτού, με τις μάσκες των φιλοευρωπαϊσμών (βαρουφάκιων, συριζαίικων ή μητσοτακικών), ενώ μιλάμε για αγνούς κι ως επί το πλείστον αμόλυντους βαλκάνιους τσοπάνους. Κοινώς όσα αγγλικά κι αν έμαθαν, μάλλον πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Φυσικά και η Δύση δε διανύει κάποια περίοδο δόξας, αλλά εδώ μιλάμε για μια γενικευμένη ψευδολογία, μια βαρετή κι επαναλαμβανόμενη παράσταση για πολλά γέλια.