Την λατρεύω την σειρά. Είναι η αγαπημένη μου sitcom.Για μένα,είναι ανώτερη από το friends(αυτό ούτε εγώ περίμενα πως θα το έλεγα κάποτε). Στο τέλος είναι αλήθεια πως άρχισε να αποδομεί η ίδια αυτό που οικοδομούσε για 9 περίπου σεζόν,αλλά,ευτυχώς,η άρνηση του jim parsons για 14 σεζόν,απέτρεψε την ολοκληρωτική απομυθοποίηση.Τι κατάφερε η σειρά για μένα;Δημιούργησε έναν από τους δύο καλύτερους χαρακτήρες στο είδος της,τον Sheldon Cooper(πάντα πρώτος ο αξεπέραστος Al Bundy,μην γίνω και ιερόσυλος!). Και δεν σταμάτησε εκεί: δημιούργησε και το τέλειο "συμπλήρωμα"/θηλυκό αντίστοιχό του,την Amy Farrah Fowler.Ας εξετάσουμε πρώτα τον Sheldon:δεν το αναγνωρίζουν πολλοί,πιθανόν να μην το έχουν καταλάβει καν,αλλά οι βασικοί geek της σειράς είναι το απολαυστικό duo των raj & howard(αυτοί θα άξιζαν δική τους spin-off σειρά). Ο Sheldon ένας είναι υπερόπτης,αντικοινωνικός και ψυχαναγκαστικός άνθρωπος, χαρακτηριστικά τα οποία εκδηλώνονται προς τα έξω(στους άλλους ανθρώπους,δηλαδή)μέσω της θριαμβευτικής ενασχόλησής του με την επιστήμη και της υιοθέτησης της nerd συμπεριφοράς και κουλτούρας.Οι σεναριογράφοι κατάφεραν αυτό ακριβώς: του έκαναν ένα πλήρες ψυχογράφημα,ξεσκέπασαν την αλαζονεία του και τις πηγές αυτής και τον οδήγησαν σε μία κάποια κάθαρση. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τόση αρνητική κριτική στους δημιουργούς. Έκαναν πολύ καλή δουλειά.Και πάμε στο έτερον ήμισυ,την αξιολάτρευτη Amy. Είναι ένα μνημείο υπομονής,η φωνή της λογικής,το ανάχωμα στον οδοστρωτήρα εγωισμού που αντιπροσωπεύει ο Sheldon και εν τέλει η σωτήρας του.Εάν δεν υπήρχε αυτή,πιθανόν να μην είχε σκεφτεί την υπερασυμμετρία που τους έδωσε το Νόμπελ. Και σίγουρα θα είχε παραμείνει ο ακραία συμφεροντολόγος και χαριτωμένα παλιάνθρωπος που γνωρίσαμε στην αρχής της σειράς.Αυτοί οι δυο φτιάξανε το καλύτερο ζευγάρι που έχω δει στην αμερικάνικη τηλεόραση,καλύτεροι και από τους Ross & Rachel(ναι,το είπα!). Ακόμη ένας άθλος των δημιουργών.Και πάμε τώρα στο "αγκάθι": το φινάλε. Δεν θέλω να γίνω απ' αυτούς τους φαν που υπαγορεύουν στους συντελεστές ενός έργου τέχνης πώς να σκέφτονται και τί να κάνουν,αλλά,ειλικρινά,θα μπορούσαν να είχαν σκεφτεί κάτι καλύτερο,δεν ξέρω τί,κάτι άλλο κι όχι αυτό το θλιβερό πράμα που είδα. Δεν γίνεται να κλαίω στο φινάλε του friends(που δεν μ' αρέσει και τόσο η σειρά) και στο Stokholme syndrome όχι μόνο να μην πονάει η καρδιά μου από την συγκίνηση,όχι μόνο να μην κλαίω,αλλά να νοιώθω ένα κενό μέσα μου και να σκέφτομαι τί να φάω μετά. Στις τρεις τελευταίες σεζόν η σειρά είχε γίνει ρομαντική κωμωδία,όπως το how i met your mother και μάλιστα ένα κακέκτυπο αυτής,έχασε την ιδιαιτερότητά της,την προβολή της nerd κοσμοθεωρίας,δηλαδή. Μ'αρέσει που έλεγε ο Lorre πως θα μας χαρίσουν το καλύτερο δυνατό φινάλε. Άκυρο! Αλλά επειδή,αγαπώ πολύ την σειρά,δεν την ακυρώνω ολόκληρη,λόγω ενός ολισθήματος στο τέλος. Sheldon forever!!
