Διαβάζοντας την περίπτωσή σου αυτό που μου έρχεται στο μυαλό (από σχετική εμπειρία) είναι το εξής:Όταν ο ένας από το δύο είναι μονίμως σε κατάσταση ανάγκης, είτε λόγω υγείας, είτε λόγω οικονομικών, είτε άλλων αιτιών, ο δεύτερος της σχέσης, ναι μεν θα βάλει τα δυνατά του να στηρίζει με όλες του τις δυνάμεις την κατάσταση, αλλά για να συνεχίσει, χρειάζεται από βλέπει ότι και ο άλλος, εκτός του ότι εκτιμά τις προσπάθειές του ή και τις θυσίες του, κάνει τη δική του προσπάθεια να βγει από τη θέση του αδύναμου και να πατήσει γερά στα πόδια του. Πρέπει κι αυτός να δείξει ότι μπορεί να γίνει στήριγμα και δεν χρειάζεται πάντα υποστήριξη. Γιατί κακά τα ψέματα, αν συνηθίσεις να σε υποστηρίζουν πάντα οι άλλοι ή ακόμη και να σε νταντεύουν δύσκολα θα αφήσεις τη "βολή" σου.Ο άλλος σε θέλει κι εσένα, τουλάχιστον, να φαίνεσαι δυνατός και έτοιμος να βοηθήσεις με τη σειρά σου. Προσωπική άποψη!