Επειδή έχω όρεξη να το φιλοσοφήσω... Οφείλω να παρατηρήσω πως, αυτό που έκανε τον άπιστο Θωμά τόσο "ενοχλητικό" ανάμεσα στους πιστούς, ήταν το κραυγαλέον και επαναλαμβανόμενο της αμφισβήτησής του - επειδή λειτουργούσε ως εξαίρεση/μειονότητα μέσα σε ένα σύνολο.Ανάγοντας τώρα το θέμα εκτός των αλληγοριών, :-Ρ γενικά νομίζω πως ο καθένας έχει δικαίωμα στη γνώμη του, είτε πιστεύει κάποιον/κάτι είτε όχι - αυτό, είτε ορθώς είτε όχι - και δε μού γίνεται απαραίτητα ενοχλητικός, αρκεί να μην προσπαθήσει να "προσυλητίσει" άλλους στην ίδια γνώμη -αν τίθεται θέμα συνόλου- παραποιώντας πληροφορίες και επηρεάζοντας αρνητικά.Όπως και να έχει, καλό είναι να αξιολογούμε καταστάσεις παίρνοντας πληροφορίες όσο το δυνατότερο πιο κοντά ή από την ίδια την "πηγή". Έπειτα να έχουμε τη διαύγεια να ξεχωρίσουμε τι μας λέει η πληροφορία αυτούσια και τι πρόθεση έχει, από το τι μας λέει το δικό μας ένστικτο, γιατί πολλές φορές αυτά τα μπερδεύουμε/ταυτίζουμε -μπορεί και εθελοτυφλώντας ώστε να πιστέψουμε ο,τι μας "συμφέρει".Σε προσωπικό επίπεδο, μια στενή φιλική ή ερωτική σχέση -ή κ σχέση συνεργασίας- κατ'εμέ προϋποθέτει εμπιστοσύνη χωρίς πολύ ζόρι... Όταν η εμπιστοσύνη καταλύεται, η σχέση καταρρέει εκ των έσω. Δυο ή περισσότεροι άνθρωποι που υποτίθεται ότι λειτουργούν "μαζί" οφείλουν να μη σαμποτάρουν τον εαυτό τους με το παραμικρό - και λέω "με το παραμικρό", γιατί η ρετσινιά του άπιστου Θωμά λογικά θα προκύπτει από ενα επαναλαμβανόμενο μοτίβο συμπεριφοράς - αλλά να συνεργάζονται ως μονάδα διατηρώντας την αρμονία. Αλλιώς κάνουν τη ζωή τους δύσκολη ατελέσφορα.Συνοπτικά, σου τη δίνει ο Θωμάς με τη συμπεριφορά του; Το συζητάς μια, δυο κι αν δεν... καλύτερα χώρια και ας πιστεύει τα δικά του...