Αγαπητέ όλα όσα λες και γράφεις είναι πράγματι ωραία και ρομαντικά. Η φτηνή αλήθεια είναι πως όλοι κάνουμε αυτό που μας γεμίζει περισσότερο και αυτό που ελπίζουμε πως θα μας φέρει ένα βήμα πιο κοντά στην ευτυχία. Ο κάθε ένας και η κάθε μία το κάνει με τον τρόπο του. Εάν υπήρχε το κουμπί της ευτυχίας θα το είχαμε χαλάσει όλοι, από τον πιο μακάβριο μέχρι τον πιο χαρούμενο χαρακτήρα. Ο καθένας έχει τον τρόπο του και τις ιδιαιτερότητές του.Το παρελθόν και ιδιαίτερα το περίτεχνα και ρομαντικά σκηνοθετημένο παρελθόν έχει πάντα μια γλυκιά νοσταλγία που πολλαπλασιάζει τις συγκινήσεις μιας ιστορίας. Εάν σκεφτούμε πιο προσεκτικά τις ταινίες αυτές αλλά και την όχι και τόσο μακρινή πραγματικότητα που διηγούνται, μπορούμε να βρούμε πολλές ατέλειες. Μπορούμε να βρούμε άπειρη καταπίεση, αδικία, χαμένους έρωτες και αιώνιους καημούς, μπροστά στα οποία, μπορούμε να νιώσουμε πολύ πιο ελεύθεροι στον σημερινό κόσμο. Δυστυχώς, ένα πετυχημένο ρομάντζο σε έναν κόσμο καταπίεσης και χάρτινων «σχέσεων» θα έχει πάντα μεγαλύτερη αξία από ένα αντίστοιχα πετυχημένο ρομάντζο σε έναν πιο ελεύθερο κόσμο. Σαν την αξία του χρυσού περίπου. Για αυτόν που το ζει όμως, θα είναι πάντα πολύτιμο.Η αγάπη λοιπόν φαίνεται πως υπάρχει και κυκλοφορεί παντού, από μικρά παλιά δωματιάκια μέσα σε χαοτικές τσιμεντουπόλεις μέχρι γραφικά σοκάκια, παραλίες και ηλιοβασιλέματα. Οι καλές τέχνες από την άλλη, ίσως έχουν δεχτεί μεγαλύτερο πλήγμα από τις σημερινές καταστάσεις. Ίσως γι αυτό δεν βρίσκεις εύκολα ποιοτικές ταινίες και ιστορίες αλλά η πραγματικότητα, πιστεύω, υπάρχει κάπου εκεί έξω. Εξάλλου, εάν ψάχνεις ανεκπλήρωτο ρομαντισμό, μάλλον έχεις ξεκινήσει με ένα καλό σημείο :)