#6 Καλά, φοβερή η σχετικότητα λόγω σπουδών με το θέμα. Εγώ λοιπόν σαν απόλυτα σχετική με το θέμα ως α) ψυχολόγος και β) άτομο που πέρασε και ξεπέρασε κατάθλιψη χωρίς φαρμακευτική αγωγή αλλά με ψυχανάλυση, έχω να πω ότι: εξαρτάται από την περίπτωση, την οποία ένας έμπειρος και καλός θεραπευτής θα κρίνει και θα καθοδηγήσει αναλόγως, με τη συνεργασία ή όχι ψυχιάτρου. Μικροαστική είναι η αντίληψη ότι οι ψυχολόγοι "θέλουν να σου φάνε τα λεφτά" και όχι η κοινωνία (όχι μόνο η κοινωνία τελοσπάντων). Και τι σημαίνει "η νευρολογική βάση της φθοράς"; Αυτοκίνητα είμαστε που πάμε στο μηχανικό; Ή πώς σχηματίζεται η νευρολογική βάση αν όχι και από τις εμπειρίες μας από την ίδια τη στιγμή της γέννησης - και ακόμα και πιο πριν, από τις συνθήκες κύησης; Η ψυχοθεραπευτική δουλειά τέλος δεν είναι "λόγια και θεωρίες", είναι επεξεργασία και βίωμα, και από τα λόγια σου φαίνεται ότι δεν έχεις απολύτως καμία σχέση με το αντικείμενο. Τα φάρμακα καταπολεμούν το σύμπτωμα και επαναφέρουν τη λειτουργικότητα - το οποίο είναι καλό και χρήσιμο και το μόνο που ζητούν/αντέχουν/επιθυμούν κάποιοι άνθρωποι. Δε λύνουν όμως την αιτία του προβλήματος. Εκτός αν έχεις ανακαλύψει εσύ προσωπικά την πραγματική βιολογική/γενετική αιτία της κατάθλιψης (ή των υπόλοιπων ψυχικών νοσημάτων εδώ που τα λέμε) και έχεις αναπτύξει κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή εξάλειψης όλων αυτών των μη-παραδείσιων προβλημάτων εν τη γενέσει τους και το κρύβεις από την επιστημονική κοινότητα. Μην το κάνεις, βοήθησε τον κόσμο. Η αντιπαράθεση του τι βαραίνει περισσότερο στη διαμόρφωση της προσωπικότητας και (συνακόλουθα) στην ανάπτυξη ψυχικών νοσημάτων - φύση ή περιβάλλον - καλά κρατεί εδώ και αιώνες. Και ένα πράγμα στο οποίο τουλάχιστον έχουμε καταλήξει όλοι σε όλους τους σχετικούς κλάδους (αποδίδοντας διαφορετική βαρύτητα ανάλογα την κατεύθυνση, εκπαίδευση, ιδιοσυγκρασία μας) είναι ότι: και τα δυο υφίστανται, αλληλεπιδρούν και συνδιαμορφώνουν. Αυτά προς ξεκαθάρισμα γιατί είναι ντροπή, μας διαβάζει και κόσμος.
