Εχω υπάρξει θύτης και θύμα. Θύμα όταν ολη η τάξη φωναζε ρυθμικά "χοντρή" όταν μου σήκωναν την φουστα στο διάλειμμα γιατί δεν έτρεχα γρήγορα για να τους κυνηγησω, όταν με φωναζαν "γυαλακια" "ξουτ" "κήτος" "βαρέλι". Παραπονέθηκα, στον διευθυντή, η απαντηση ηταν "χασε κανενα κιλό να μην σε κοροϊδεύουν". Παραπονεθηκα στους γονεις μου, η απάντηση ήταν "αν έχανες βάρος δεν θα σε κοροϊδευαν" "αν αδυνατίσεις θα σ αγαπω πιο πολύ". Εγινα θύτης, βασανισα παιδιά πιο "ελαττωματικά" από εμένα. Φωναξα ρυθμικά με τους υπόλοιπους (ΠΟΣΟ μετανιώνω δεν λέγεται) Χρονια μετά ζήτησα συγγνωμη από το κορίτσι που βασανιζα...χρονια μετά. Δεν αντεδρασε κανείς για εμενα όταν εσκαγα με τα μουτρα στην αυλή του σχολείου, όταν έτρεμα να μην έλθουν οι γονεις μου στο σχολειο και ακούσουν κάποιον να με φωνάζει "φάλαινα". Δεν αντέδρασε κανείς για τον Βαγγέλη, αναρρωτιέστε γιατί; αναρρωτιέστε ακόμα; Αναρωτιέστε γιατί γραφουν σε μπλογκ ψόφος; Εγω όχι, ο δωδεκάχρονος εαυτός μου ειναι ακόμα στην αυλή του σχολείου και περιμενει να τον "καψουν πρωτο" για να "βγει εξω η χοντρη", ο δεκαεφτάχρονος εαυτός μου τρωει ακόμα σοκολάτα κλαιγοντας γιατί το αγόρι που του αρέσει γελασε όταν το εμαθε, σιγα μην του άρεσε το κήτος. Ο 41 ετων εαυτός μου σήμερα που δεν αυτοκτόνησε, δεν διαλύθηκε, δεν πήρε "τον στραβό δρόμο" καταλαβαίνει.... Δεν αντέδρασαν οι γονείς του Βαγγέλη γιατί έπρεπε να "γίνει αντρας", δεν αντεδρασε η σχολή γιατί "Ελα μωρε ας μιλήσει και αυτός" "ας φύγει από τα πόδια τους" "ας τους ρίξει και καμμία". Δεν αντέδρασε κανείς γιατί "αυτά συμβαίνουν" "έτσι είναι τα παιδια σκληρά". Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω και αναρρωτιέστε ακόμα;