Εξερευνώντας, λίγο, το βάθος της χρήσης του γλωσσικού θα λέγαμε πως ο διαχωρισμός μεταξύ "αληθινού" και "ψεύτικου", "γνήσιου" και "γιαλαντζί " (άνδρα), "παλικαριού" και "μη παλικαριού" είναι ...κάπως προβληματικός, γενικώς. Δηλαδή η άμεση ή έμμεση αμφισβήτηση (ή αντίθετα ή επιβράβευση, ο υπερτονισμός) του φύλου ενός ανθρώπου, λόγω αρνητικών ή θετικών στοιχείων που διαθέτει ο χαρακτήρας του, είναι κάτι που σχετίζεται με μία σεξιστική, ετεροπροσδιοριστική θεώρηση των πραγμάτων, ανεξαρτήτως προθέσεων.Θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπάρχει π.χ. διαχωρισμός μεταξύ "σωστών", καλοπροαίρετων και στοιχειωδώς ηθικών *ανθρώπων* έναντι ανθρώπων που είναι π.χ. βλαπτικοί, που λαμβάνουν ευχαρίστηση με τον πόνο του άλλου κ.λπ.. Το γνωρίζω ότι με το να "αφαιρείται" ο τίτλος του "παλικαριού", του "λεβέντη", του "αληθινού/γνήσιου άνδρα" από τους όποιους bullies γίνεται με σκοπό ακριβώς να τους θίξει το ηθικό; τον εγωισμό; …τον ανδρισμό (α γεια σου!) ...αλλά αναπαράγει την θεώρηση που θέλει τους (σωστούς) άνδρες να είναι "Α" και τους μη (σωστούς) άνδρες "Β", το θέμα σ' αυτήν την περίπτωση δεν είναι, ίσως, το Α και το Β, γιατί θα μπορούσε κάλλιστα να είναι Δ ή Γ, αλλά το: (μη) άνδρας = γυναίκα = κακό. Γι΄ αυτό πιστεύω ότι αρκετοί άνθρωποι "έγκωσαν" μ' αυτούς τους χαρακτηρισμούς, ειδικά γι’ αυτήν την περίπτωση, και δεν τους αδικώ.Κατά τα λοιπά συμφωνώ ότι και επιλεκτικά/αποσπασματικά αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα και η συναισθηματική/πρακτική εμπλοκή εμπρός σε διάφορες εκφάνσεις του «κακού» έχει τεράστιες αποκλίσεις, εξηγήσιμο πιθανόν.Σε ποιες εισαγόμενες λύσεις αναφέρεσαι συγκεκριμένα, για να έχω μία εικόνα;