Αν και είναι ένα θέμα που θεωρώ ότι δεν μπορώ να σχολιάσω, ειδικά ανώνυμα από εδώ, θέλω να σταθώ σε ένα σχόλιο δικό σου που νομίζω είναι η ουσία του θέματος.. Ναι μεν θέλεις να γεννήσεις αυτό το παιδί ενάντια στην γνώμη των υπολοίπων, και μπράβο σου, γιατί εν μέρει τιμά τον ηθικό κώδικα που έχεις σαν άτομο,ότι δεν θέλεις να σκοτώσεις αυτό το πλάσμα (και δεν θα το πάω σαν αμαρτία και τα ρέστα, γιατί προσωπικά δεν είμαι θρήσκα και δεν ξέρω αν είσαι και εσύ)και αναλαμβάνεις την ευθύνη της πράξης σου. Αλλά θεωρείς ότι το παιδί αυτό σου καταστρέφει τη ζωή, και εν μέρει έχεις δίκιο. Ακόμα είσαι μαθήτρια, δεν έχεις περάσει σε μια σχολή, δεν έχεις δουλέψει, δεν έχεις μείνει ποτέ μόνη σου, δεν έχεις δει και ζήσει ακόμα πράγματα. Και πιθανόν, εφόσον κρατήσεις αυτό το παιδί, δεν θα τα δεις και τα ζήσεις ποτέ... Είσαι σίγουρη πως αύριο μεθαύριο δεν θα γυρίσεις να πεις (και δυστυχώς μπορεί και μπροστά στο παιδί) ότι στερήθηκες τα όντως πιο όμορφα και ξέγνοιαστα χρόνια σου για χάρη του? Οι γονείς σου, από τους οποίους αυτή τη στιγμή εξαρτάσαι 100%, ξέρουν κάτι παραπάνω και σε προτρέπουν να πας στο γιατρό. Γιατί είμαι σίγουρη πως δεν θα σε αφήσουν στο δρόμο και θα σε βοηθήσουν και ηθικά και ψυχικά, και οικονομικά. Αλλά είσαι παιδί ακόμα... Όχι ότι η έκτρωση είναι λύση, για εμένα δεν είναι. Εγώ δεν θα σε κρίνω, αν ήταν ανευθυνότητα ή όχι, γιατί δεν ξέρω τι και πως έγινε, ακόμα και με προφύλαξη υπάρχει πάντα ο "κίνδυνος". Και θέλω να πιστεύω πως προσέχεις γενικά, γιατί η εγκυμοσύνη δεν είναι ο μόνος κίνδυνος, υπάρχουν πολύ χειρότερα, που σου στερούν την υγεία και ίσως και τη ζωή σου. Το αν είναι ή όχι φόνος, είναι ένα περίεργο ζήτημα. Αυτό το πλασματάκι στην κοιλιά σου, είναι ένας ζωντανός οργανισμός, ο οποίος εξαιτίας των επιλογών σου είναι ζωντανός αυτή τη στιγμή, είτε είναι έμβρυο είτε κανονικό μωράκι. Και πιθανόν, θες να το κρατήσεις, γιατί το αισθάνεσαι έμβιο,να αναπτύσσεται και να ζει μέσα σου (δεν έχω μείνει ποτέ έγκυος και κάνω εικασίες).. Αλλά ένα έμβρυο δεν θα είναι πάντα στην κοιλιά σου. Ούτε θα είναι το μωράκι που θα σε βοηθάει και η μάνα σου να προσέχεις. Θα γίνει παιδάκι, έφηβος και πάει λέγοντας.. Μπορείς εσύ ΤΩΡΑ να γίνεις γονιός? Γιατί διαφέρει το "θα γίνω μανά" από το "θα γίνω γονιός"... Γονιός σημαίνει ΕΥΘΥΝΗ, ευθύνη για την οικονομική του στήριξη, την ανατροφή του,την ανάπτυξη, την ψυχολογική του υγεία, όλα.. Σημαίνει αυταπάρνηση, υπευθυνότητα και δυσκολίες... Και στα 17 είναι ναι μεν εύκολο να το δεις πιο "ρομαντικά", να θες να κάνεις το σωστό.. Και αν μη τι άλλο, δεν πιστεύω ότι οι γονείς σου θα σε άφηναν έτσι στο δρόμο... Αλλά στα 20 σου?? Αν όλα πάνε καλά,οι συμφοιτήτριες σου τότε θα κάνουν τις πρώτες σχέσεις τους, θα βγαίνουν τα Σάββατα μέχρι το πρωί, θα πηγαίνουν εκδρομές, διακοπές, βόλτες και ότι άλλο.. Εσύ, θα έχεις ένα παιδάκι 3 χρονών, που θα είναι στην ηλικία που τα παιδάκια περνάνε αρρώστιες, αλλάζουν σιγά σιγά δοντάκια, αρχίζουν και ξεπετάγονται κτλ κτλ.. Τι θα κάνεις τότε?? Θα το δίνεις στη μαμά σου για να βγεις? Δεν γίνεται έτσι και θα το βιώσεις έμπρακτα..Σε γενικές γραμμές, δεν είμαι σύμφωνη με την έκτρωση, αλλά δεν είμαι και αντίθετη. Ναι είναι ζωντανός οργανισμός και για εμένα είναι κρίμα να το "αφαιρέσεις" έτσι. όπως και είναι κρίμα γενικά, γιατί μιλάμε για μια επίπονη διαδικασία τόσο ψυχικά, όσο και σωματικά. Δεν είναι κάτι που το κάνεις ελαφριά τη καρδία και δυστυχώς σε τόσο μικρή ηλικία και σε μία πρώτη εγκυμοσύνη, μπορεί να σου δημιουργήσει αργότερα προβλήματα (από εμπειρία γνωστής μου). Αλλά δεν θα είναι πιο κρίμα, να γεννήσεις ένα παιδί τη στιγμή που λες ότι θα σου καταστρέψει την ζωή?? Είμαι 22 χρονών,κάνω πτυχιακή και δουλευω ημιαπασχοληση και στην παρούσα φάση αν βρισκόμουν εγώ στη θέση σου δεν πιστεύω ότι θα μπορούσα να ανταπεξέλθω εύκολα, και ειδικά χωρίς στήριξη, ηθική και οικονομική. Ούτε το να γεννήσεις και να δώσεις το παιδί για υιοθεσία είναι λύση. Γιατί μπορεί να σταθεί τυχερό και να το υιοθετήσει ένα ζευγάρι που θα είναι ικανό να του δώσει αγάπη και ότι χρειάζεται αλλά ποιος θα σου το εγγυηθεί αυτό? Στην Ελλάδα, η υιοθεσία είναι μια δύσκολη, επίπονη διαδικασία γεμάτη γραφειοκρατία και δυστυχώς τα ιδρύματα είναι γεμάτα παιδάκια.Αυτή σου η αποφασιστικότητα τώρα, μακάρι να σου δώσει δύναμη, θέληση και πείσμα, να τα καταφέρεις σε ότι και αν διαλέξεις, είτε να το κρατήσεις είτε όχι. Και καλό θα είναι να συζητήσεις ψύχραιμα και με υπευθυνότητα με τους δικούς σου για το τι θα κάνετε, γιατί εδώ δυστυχώς δεν πράττειςς μόνη σου, και το ξέρεις. Ότι και αν διαλέξεις, τους χρειάζεσαι, για στήριξη. Για εμένα, καλά κάνεις μεν αλλά η τελική σου απόφαση πρέπει να γίνει άμεσα και υπεύθυνα. Μιλάμε όχι για μία ζωή, αλλά πολλές. Είναι αυτου του πλάσματος, η δική σου που θα αλλάξει άρδην( ξέχνα τα όσα ξέρεις μέχρι τώρα), είναι των δικών σου, όλων. Ο φίλος σου από ότι λες δεν θέλει να γίνει πατέρας, κάθετα, και εν μέρει δεν τον αδικώ. Είναι πολύ μικρός και αυτός, και αναγνωρίζει την όποια ανευθυνότητα του. Μην ξεχνάς, ότι αν εσύ γεννήσεις, θα έχει πιθανόν σε αυτό το παιδί, που θα είναι και παιδί του, ευθύνη. Ευθύνη γονεϊκή,ηθική, οικονομική. Και ξέρει ότι το να αντεπεξέλθει σε όλο αυτό θα είναι έως και ακατόρθωτο.Ας είμαστε ρεαλιστές, δεν είναι ούτε η εποχή τέτοια ούτε οι καταστάσεις που να το επιτρέπουν. Και είστε πολύ μικροί και οι δύο για να το κάνετε συνειδητά και υπεύθυνα όλο αυτό. Και ας είναι το σωστό...Δεν είναι 1-2 χρόνια, δεν 1-2 δυσκολίες, δεν είναι 100-200 ευρώ, δεν είναι εκδρομή, δεν θα έχει πλάκα και δεν θα σας παίρνει για λάθη. Μιλάμε για μια ανθρώπινη ψυχή, που σήμερα είναι ένα έμβρυο αλλά μεθαύριο θα είναι ένα ανθρωπάκι, με ιδέες, συναισθήματα, αντίληψη του περιβάλλοντος του και δικό του χαρακτήρα. Μπορείτε να το κάνετε αυτό? Μπορείς εσύ, έστω και μόνη σου,σε αυτή την ηλικία να κάνεις όσα έχουν κάνει και οι 2 γονείς σου μέχρι τώρα για εσένα? Μπορείς να στερηθείς πράγματα και να ωριμάσεις απότομα και κυρίως αρκετά για να τα κάνεις όλα αυτά, και να φέρεις όχι απλά μια νέα ζωή στον κόσμο αλλά και έναν νέο άνθρωπο στην κοινωνία? Αν ναι, τότε μπράβο σου και μακάρι να πάνε όλα καλά. Αν όχι όμως, θα πρέπει να φανείς δυνατή, και να κάνεις ότι καλύτερο μπορεί να γίνει σε αυτή τη κατάσταση, και να βγεις πιο δυνατή από όλο αυτό. Η ζωή είναι πολύ μικρή, το ίδιο και εσύ για να στερηθείς πράγματα και να στερήσεις και από αυτό το παιδί πράγματα. Είσαι ακόμα παιδί και εσύ.Σου στέλνω όλες μου τις ευχές, να πράξεις όπως εσύ νομίζεις ότι μπορείς και ότι μα ότι και να διαλέξεις, να έχει αίσια τροπή. Και μην αποξενώνεις τους δικούς σου, άκου τους... Εύχομαι μόνο ότι καλύτερο για εσένα, και αυτό το πραγματικά σκληρό μάθημα να σου δίδαξε πράγματα που όσο και να ηθικολογούμε εμείς εδώ και οι άλλοι γύρω σου να μην μπορούμε να πούμε. Πραγματικά, ότι καλύτερο κοριτσάκι μου....