Φίλε μου το ίδιο ασθάνομαι και γώ..και όπως όλοι.Δεν βγαίνω,μόνο με τα παιδιά από τη σχολή,καλά είμαστε,όμορφη παρέα,μιλάμε συνέχεια.Δεν έχω τους παιδικούς φίλους μου κοντά,είναι σε άλλες πόλεις και δεν έχω τι να κάνω ώρες ώρες παρά να διαβάζω και να πηγαίνω στη σχολή.Άντε και κανένα γυμναστήριο.Εντούτοις όμως νιώθω πολύ μόνη :-( αγόρι έχει να με πλησιάσει εδώ και 2 χρόνια και δεν ξέρω και γω για πόσο ακόμα.Δυστυχισμένη ακόμα δεν έχω νιώσει.Προσπαθώ να κοιτάω μπροστά και να ζώ για μένα και να νιώθω καλά με τον εαυτό μου.Έχω βάλει στόχους και προσπαθώ να τους εκπληρώσω.Είμαι ένας άνθρωπος που μου αρέσει πολύ να βοηθάω τους άλλους,τρέχω πάντα για όλους,πολλές φορές ξεχνόντας εμένα.Εύχομαι την αγάπη και την τρυφερότητα που νιώθω για τους ανθρώπους,να μπορούσα να την προσφέρω απλόχερα,γιατί αυτοί είναι κλειστοί και δεν την δέχονται.Εύχομαι να πάνε όλα καλά,προσπάθησε να ζήσεις για εσένα.Να ξέρεις έχεις ανθρώπους που σε αγαπάνε όσο μακριά και αν είναι.Γιατί πάντα αυτοί θα είναι δίπλα σου.Και όχι οι άλλοι.Να το πιστέψεις σε παρακαλώ ,είναι πολύ κρίμα ένα νέο παιδί σαν και εσένα να νιώθει έτσι.Χάνοντας και τη σχολή του.Είσαι τόσο νέος και έχεις τη ζωή μπροστά σου.Μακάρι να μπορούσα να βοηθήσω.