Συμφωνω σε πολλα, δεν ειναι ομως δυσκολο, ισως ακατορθωτο, το να ΜΗΝ εισαι προκατειλημμενος τη στιγμη που εχεις ιδια αποψη περι σωστου/λαθους; Η προσωπικη αποψη, δηλαδη η ηθικη που υπαρχει πριν οποιανδηποτε κριση, δεν ειναι μορφη προκαταλειψης; Αυτο που ειναι κανονικο για μας ειναι για ολλους κι αν οχι αποφασιζουν οι πληοψηφιες το κανονικο; Και η "εξελιξη", που παντα παει κοντρα στις πλειοψηφιες, τι κανει; Και τι ειναι "αντικειμενικοτητα" αν οχι προσωπικη τοποθετηση σε γεγονοτα που, συνηθως, δεν εχουμε πληρη γνωση;