Η αυτοκτονία συμβαίνει όταν ο πόνος κάποιου υπερνικά τους διαθέσιμους μηχανισμούς διαχείρισης του πόνου του. Θα ήθελα να προσθέσω πως συμβαίνει όταν υπερνικά το πανίσχυρο ένστικτο αυτοσυντήρησης και επιβίωσης του ανθρώπου. Ο άνθρωπος είναι (και) μία μηχανή με διακόπτη αποτροπής ενός ανεπιθύμητου shut down. Αναγνωρίζει το παράλογο της πράξης και αντιδρά. Κάπου εκεί βρίσκεται η λεπτή γραμμή ανάμεσα στους ανθρώπους που πονούν, μα βλέπουν φως στην άκρη του τούνελ και αυτούς που η διαφυγή μοιάζει με ανακούφιση από ένα ατελείωτο εγκεφαλικό μαρτύριο.Τα συναισθήματα μας είναι τρόπος σκέψης και θεώρησης της ζωής. Στο άρθρο σας βλέπω έναν άνθρωπο που πόνεσε μα η σκέψη του παρέμεινε διαυγής. Επιθυμούσατε να ξεφύγετε και απλώσατε γέφυρες επικοινωνίας πρώτα σε φίλους και ύστερα σε ειδικούς που μπορούν να βοηθήσουν. Ο αδερφός μου έκανε πολλές απόπειρες και στο τέλος πέτυχε τη νοσηρή του νίκη. Πόνεσα, θύμωσα και τον κατηγόρησα για αχαριστία. Πρόκειται για μία βάναυση αρρώστια που μπορεί να ξεγελάσει τους πάντες διότι δεν έχει εμφανείς πληγές και άμεσα απτά δείγματα ότι κάτι δεν πάει καλά. Γιγαντώνεται και γίνεται πλέον η καθημερινότητα του ατόμου που υποφέρει. Πιστεύω πως για κάποιους ανθρώπους είναι μία αμφιλεγόμενη επιλογή. Παρότι ο θάνατος είναι η μοναδική σταθερά στις ζωές μας, εμείς θέλουμε για πολλούς λόγους να επέμβουμε στον αναπόφευκτο επίλογο.Για τους περισσότερους είναι αβάσταχτος πόνος.