Με αφορμή την #4Υπάρχει μια συγγενής του άντρα μου οικονομικά ανεξάρτητη, διαζευγμένη, χωρίς παιδιά, ζει μόνο η μητέρα της, πολύ κοντά με τους κοντινούς συγγενείς (δεν έχει αδέρφια), ασχολούνταν με μεγάλη ευχαρίστηση, επιτυχία και αποτελεσματικότητα με τα πολιτιστικά του τόπου καταγωγής της και με ένα θεματάκι στο ποτό που λίγοι αναγνώριζαν. Επίσης, καμία σχέση με την πολιτική.Μέχρι που γνώρισε κάποιον, λίγο καιρό αφότου την είχα γνωρίσει κι εγώ. Είχα πάθει σοκ με το πόσο εθελοτυφλούσε, δεν ήταν καψούρα αυτή, ήταν μια τεράστια ανάγκη για να νιώσει ότι αξίζει, μιλούσε σαν 15χρονη με την καθόλου χαριτωμένη έννοια. Δεν είχα σταθεί σε διάφορα χαζά αλλά κυρίως στο ότι αυτός ασχολούνταν με τα πολιτιστικά εθελοντικά*, διατηρούσε και συντηρούσε έναν χώρο εκδηλώσεων που ήταν συνήθως άδειος, δεν είχε καμία άλλη επαγγελματική δραστηριότητα, κι εκείνη, παρόλο που δεν είχε απάντηση στο "και πώς ζει", δεν έβλεπε τίποτα άξιο απορίας. Ο τύπος φαινόταν ότι εκμεταλλευόταν το ταλέντο στην επικοινωνία και τις γνωριμίες της και αυτό αποδείχθηκε όταν μας ανακοίνωσε ότι θα μπει υποψήφια με το κόμμα του τύπου, ενώ ξαφνικά είχε αρχίσει ήδη να μιλάει σαν Χελωνίτσα. Αφού ντροπιάστηκε τραγικά με τα αποτελέσματα των εκλογών, ο τύπος άρχισε ν'απομακρύνεται, κρατώντας την απαιτούμενη επαφή για να μην τη χάσει από γκρούπι. Εκείνη απομακρύνθηκε από όλους και άρχισε την κολλητή παρέα με κόμμα, για να είναι μαζί του. Μέσα σε 4-5 χρόνια από τότε που τη γνώρισα, σήμερα μιλάει με ελάχιστους από τους συγγενείς και φίλους με τους οποίους ήταν μια ζωή οικογένεια και υπήρχε αλληλοϋποστήριξη, επειδή κανείς δεν την στήριξε στα πολιτικά, σε κάτι ομολογουμένως άκυρες ενέργειες που την εξέθεταν, αλλά το κόμμα τη διαβεβαίωνε ότι "οι δικοί" της είναι όλα τα κακά του κόσμου και δεν της αναγνωρίζουν την προσφορά. Όσο τα σκέφτομαι τόσο τραβάω τα μαλλιά μου. Επειδή λόγω της σχέσης που έχουμε μπορώ να δω από απόσταση τα πράγματα αλλά έχω και εικόνα εκ των έσω, στα δικά μου μάτια είναι ένας άνθρωπος που είχε την ανάγκη, την αφέλεια, να πειστεί ότι οι επί 50 χρόνια άνθρωποι που έχουν αποδείξει την αγάπη τους, θέλουν το κακό της και να τους απομακρύνει, ενώ με την ίδια τραγική αφέλεια πιστεύει ότι ξένοι άνθρωποι που το μόνο που τους ενώνει είναι μια ιδεολογία, ενδιαφέρονται για εκείνη και τη ζωή της. Όταν όμως μας μιλάει για τα προβλήματα που έχει στην καθημερινότητα και στη ζωή της, λόγω κρίσης, λόγω καταστάσεων, αυτοί οι άνθρωποι, οι σύντροφοι, είναι απόντες. Τη θυμήθηκα γιατί μόλις χθες έκοψε σχέσεις με ακόμα έναν άνθρωπο.Γνωρίζω ότι δεν λέω κάτι πρωτοφανές, η τραγική ειρωνεία όμως είναι πάντα θλιβερή και επειδή βλέπουμε κάποιον να πληγώνεται και λόγω της αίσθησης της ανημπόριας να τον βοηθήσουμε. *Από τότε μέχρι σήμερα γνώρισα κι άλλους εθελοντές, έτυχα μάλιστα και σε συζήτηση όπου κάποιος έκανε λόγο για εθελοντική αντιμισθία, είπε πάρα πολλές λέξεις για το περιγράψει, το ποσό όμως δεν το είπε. Και πάλι δεν λέω κάτι πρωτοφανές (αν και πρωτάκουστο) αλλά να, είναι που είμαι κι εγώ κατά βάθος μια Μπλανς Ντιμπουά.
