#5 Εγώ στα 20+ δεν ερχόμουνα σε απευθείας σύγκρουση με τους γονείς μου για το θέμα της θρησκείας, κυρίως γιατί θα στεναχωριόντουσαν χωρίς λόγο (το παιδί πήρε το στραβό το δρόμο, αλί και τρισαλί). Μέχρι και καμιά εκκλησία πήγαινα μαζί τους όταν κάναμε Πάσχα στο χωριό. Μπορείς να ρολλάρεις με σχετική ηρεμία για αρκετά χρόνια έτσι (δηλ. με λίγη διπλωματία, λίγη υποκρισία, και όποτε το σηκώνει το κλίμα, επίκληση στη λογική τους). Οι μεγάλες συγκρούσεις είναι όταν ζητάνε σώνει και καλά να κάνεις θρησκευτικό γάμο και φαρμακώνονται απ' τη στεναχώρια που δε βαφτίζεις τα παιδιά. Είτε γιατί πιστεύουν πραγματικά σ' αυτές τις τελετές, είτε γιατί τους απασχολεί το "τι θα πει ο κόσμος". Όταν φτάσεις σ' αυτές τις καμπές, να έχεις προετοιμαστεί για ολόκληρο οπλοστάσιο ψυχολογικών εκβιασμών - οι γονείς είναι "μανούλες" σε κάτι τέτοια.