Αγαπητέ #1, γράφω πρώτη φορά σχόλιο γιατί ένιωσα την ανάγκη να σου απαντήσω καθότι γνωρίζω από προσωπική εμπειρία για τι πράγμα μιλάς. Γράφεις πως οι γονείς σου σε προόριζαν πάντα να αναλάβεις την οικογενειακή επιχείρηση. Νομίζω πως για αυτό τον λόγο ανέχεσαι αυτήν την κατάσταση. Γιατί η επιθυμία σου είναι να ανταποκριθείς στον ρόλο που πιστεύεις ότι οι γονείς σου προόριζαν και προορίζουν για σένα. Ο φόβος σου δεν είναι τι θα πει ο κόσμος, ο κόσμος θα πει όλα αυτά που λέει έτσι και αλλιώς όπως βλέπεις σε πολλά σχόλια, ότι είσαι βολεψάκιας, ότι είσαι δειλός, ότι είσαι ανώριμος. Ο φόβος σου είναι ότι δεν είσαι ικανός να ανταποκριθείς στις προσδοκίες των γονιών σου. Και γι’ αυτό μένεις, προσπαθώντας να ανταποκριθείς. Θεωρώ πως κάνεις λάθος. Οι γονείς σου δεν σε προορίζουν να αναλάβεις την οικογενειακή επιχείρηση, αν και έτσι λένε. Αν σε προόριζαν για κάτι τέτοιο θα σε εκπαίδευαν για να γίνεις αφεντικό. Δεν το έχουν κάνει και δεν πρόκειται να το κάνουν τώρα. Σε εκπαιδεύουν για υπάκουο γιο, όχι για επιχειρηματία. Ξέρω πολύ καλά πως οι επαγγελματικές προοπτικές σου στον έξω κόσμο δεν είναι ζηλευτές. Είναι όμως πολύ καλύτερες τώρα απ’ ότι θα είναι σε δέκα χρόνια. Όσο καθυστερείς να πάρεις τις αποφάσεις σου τόσο πιο δύσκολο θα γίνεται. Μελέτησε διάφορες εναλλακτικές. Δουλειά μαζί με τη γυναίκα σου; Με κάποιον γνωστό; Κάτι δικό σου; Δουλειά σε άλλη περιοχή; Κάνε την προσπάθειά σου. Έτσι όπως έχουν τα πράγματα δεν έχεις να χάσεις πολλά, αυτό που πρέπει να χάσεις είναι μια ψευδή εικόνα για το μέλλον σου στην οικογενειακή επιχείρηση.