Aγγίζεις ένα από τα πιο δημοφική και πολυσυζητημένα ερωτήματα του "κλάδου". Τι εστί επιβράβευση και τι τιμωρία; Πώς λειτουργούν μαθησιακά; Συμπεριφοριστικά; Άν αρέσει εξακολουθεί να είναι τιμωρία; Επίσης χρειάζεται τελικά σε κάποιο βαθύτερο επίπεδο ένα άτομο κάτι που δεν είναι του είναι επιφανειακώς ευχάριστο; Απολαμβάνεις κάτι έντονα εγκεφαλικά που σωματικά δεν είναι και τόσο ηδονικό και τελικά ο εγκέφαλος επιδρά mind over matter κι αρχίζει το σώμα να ανταποκρίνεται ηδονικώς; Πώς συσχετίζονται αυτά; Πόσο λεπτή είναι η ισορροπία; Πόσο επικοινωνιακό ρεύμα πρέπει να υπάρχει ανάμεσα στους παρτνέρ για να διακρίνουν αυτές τις λεπτές γραμμές; Πού μπορεί να φτάσει χωρίς να υπερβεί την λογική και την ασφάλεια; Ακροθιγώς υπάρχουν καυλο-τιμωρίες και τιμωρίες. Συνήθως οι δεύτερες είναι σε ψυχολογικό επίπεδο (πχ. στέρηση κάποιας δραστηριότητας) και όχι spanking. Σε όλους σχεδόν αρέσει το spanking. :DΚι υπάρχει νευρολογικός λόγος γι'αυτό. Βέβαια και σ'αυτό υπάρχουν κλίμακες. Bέβαια μια υγιής D/s σχέση λογικά μετά από μια μικρή προσαρμοστική περίοδο δεν θα πρέπει να περιέχει τιμωρίες. Η τιμωρία είναι κάτι δυσάρεστο και για το μέλος που την θέτει και γι'αυτόν που την δέχεται (αφού σημαίνει ότι δυσαρεστεί το άτομο που επιθυμεί περισσότερο απ'όλα να χαροποιεί επομένως ακυρώνει τον βασικό σκοπό). Επομένως η ελαχιστοποίηση των τιμωριών είναι ο στόχος κι όχι η επαναληψιμότητα. Τώρα οι καυλο-τιμωρίες είναι άλλο πράγμα και η επαναληψιμότητα αυτών είναι πλέον "παιχνίδι" και "ρόλοι". Εκατέρωθεν απολαυστικό. :)Αυτό το δίπολο πάντως πειραματικά μπορεί να το δει κάποιος και ασχέτως του πλαισίου bdsm. Πχ. ένα δίχρονο νήπιο που κάνει μια πραγματικά επικίνδυνη σκανταλιά (πάει να βάλει μια μεταλλική φουρκέτα στην πρίζα) και του ρίχνεις ένα μπατσάκι στον πωπό για να το αποτρέψεις άμεσα και να το νουθετήσεις κατόπιν με τα λόγια. Του "στοιχίζει" αυτό το μπατσάκι κι ας μην πόνεσε επειδή καταλαβαίνει ότι το μαλώνεις στα σοβαρά για κάποια παράβαση της συμφωνίας σας (θα ακούς την μαμά επειδή προστατεύει την σωματική σου ακεραιότητα). Αντίθετα ένα χαϊδευτικό μπατσάκι στον πωπό ίσως και δυνατότερο κάποια στιγμή πάνω στο παιχνίδι με το παιδί το εκλαμβάνει ως αυτό που είναι: physical play. Πόσοι άντρες ως αγόρια δεν έχουν κυλιστεί στα πατώματα τραβολογώντας ο ένας τον άλλον παίζοντας κατά τ'άλλα χωρίς κακή διάθεση; Κάποια μικρή βία είναι έμφυτη στην ανθρώπινη φύση επειδή αποτελεί τμήμα της διαμόρφωσης του Εγώ. Κάποια στιγμή αυτά τα μηνύματα χάνονται επειδή τα παιδιά εγκαταλείπουν την νηπιακή ηλικία και δεν επιτρέπεται να έχουμε τόσο κοντινή επαφή μαζί τους. Όμως οι καλωδιώσεις μέσα στον εγκέφαλο είναι έτσι φτιαγμένες που μας δείχνουν από νωρίς ότι αντιλαμβάνονται πολύ καλά την πρόθεση πίσω από την ίδια ακριβώς κίνηση. Επιστρέφοντας στους συναινούντες ενήλικες (που είναι και το αποκλειστικό κοινό του bdsm).Το όλο νόημα είναι ότι αν το δει κανείς ολιστικά ξεφεύγει από το απλώς κίκνκυ αλατοπίπερο και γίνεται διαφορετική θεώρηση των πραγμάτων και των συσχετισμών. Κι ανοίγει άλλα πεδία θεώρησης του κόσμου: καταπιεστές/καταπιεζόμενοι ή θεωρητική vs. βιωματική αντίληψη ή παρατήρηση της ανταλλαγής ελέγχου σε βανίλα καταστάσεις στην εργασία ή στο κοινωνικό γίγνεσθαι κλπ. Όπως έχω ξαναπεί τα πάντα σχεδόν είναι θέμα ελέγχου: Ποιός τον δίνει. Ποιός τον παίρνει. Ποιός καθορίζει ποιός θα τον δώσει και ποιός θα τον πάρει. Ποιός τον χάνει και πώς. Και ποιός καρπώνεται από την εξουσία του ελέγχου. Το βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον εγκεφαλικά.
