#1Τα συλλυπητήριά μου για τη μαμά σου! Ταυτίζομαι απόλυτα μαζί σου γιατί έζησα την ίδια ιστορία στην ίδια περίπου ηλικία (στα 25 μου). Αν και είναι κοινότυπο, ο χρόνος όντως βοηθά -το λέω 6,5 χρόνια μετά... Τη μαμά σου κανείς δεν θα μπορέσει να την αντικαταστήσει, ποτέ. Και δεν υπάρχειι λόγος να προσπαθήσεις να πάρεις το ρόλο της. Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να εκφράσεις την επιθυμία σου να έχετε κόσμο γύρω σας στις γιορτές. Κάποιες φορές οι συγγενείς/φίλοι δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν όσους βίωσαν τέτοια απώλεια. Στην τελική δεν χάνεις κάτι να δοκιμάσεις. Προσπάθησε να συσφίξεις τις σχέσεις με τον αδερφό σου, επίσης βοηθάει στο να διαχειριστείτε την απώλεια (με την αδερφή μου, αν και πάντα δεμένες, δεθήκαμε ακόμη περισσότερο). Πρότεινε εσύ πράγματα στους άλλους, εξέφραζε με λόγια αυτό που επιθυμείς. Και επίσης θα σου προτείνω να ζητήσεις βοήθεια ειδικού. Θα σε βοηθήσει να φτάσεις νωρίτερα και ασφαλέστερα, εκεί που ενδεχομένως θα φτάσεις και μόνη σου (φαίνεσαι δυνατός άνθρωπος), αλλά με περισσότερο κόπο και πόνο.. Και σίγουρα χρειάζεται βοήθεια ειδικού και ο πατέρας σου, απλά αν δεν θέλει, δεν μπορείς να κάνεις κάτι γι αυτόν. Φρόντισε όμως τον εαυτό σου! Καλή δύναμη και όλα, με τον καιρό, θα πάνε καλύτερα, στο λέω από πείρα. Τα φιλιά μου!
