Το αστείο στην όλη υπόθεση είναι ότι ενώ παγκοσμίως οι ακροδεξιοί από τη μια κράζουν τα identity politics από την άλλη βγάζουν μπροστά γυναίκες (Λεπέν, Βάιντελ), γκέι (Fortuyn) κλπ. που προφανώς δεν εκφράζουν την πλειοψηφία της βάσης τους απλά τους μισούν ελάχιστα λιγότερο. Έτσι έχουν να υπερασπιστούν μόνο το "δεν είμαι ρατσιστής αλλά..." και όχι το μισογυνισμό και την ομοφοβία τους που συνήθως επίσης τους χαρακτηρίζει. Τώρα σε ότι αφορά τους ομοφυλόφιλους που τους ψηφίζουν είναι απλά στενάχωρο, αλλά τελικά μετά την ισότητα στην αγάπη ήρθε και η ισότητα στο μίσος.
