Έκανες το σωστότατο σε πρώτη φάση. Από το ότι λες πως ηρέμησες με την αποστασιοποίηση, καταλαβαίνω ότι δεν γκρινιάζουν που δε συμμετέχεις κι εσύ σ'αυτό που ζουν και αυτό είναι πολύ θετικό για το μέλλον.Δεν έχει να κάνει με το ότι είναι μοναχοπαίδι. Ξέρω πολλές περιπτώσεις που την πέφτουν στο ένα παιδί, επειδή στα άλλα δεν τους παίρνει.Θέλει υπομονή αν τον θέλεις στη ζωή σου. Μοναχοπαίδι παντρεύτηκα και προέρχομαι από πολυμελή οικογένεια, που δεν τηλεφωνιόμασταν παρά μόνο αν ήταν απαραίτητο και γενικώς ζητούσαμε εναλλάξ λίγη προσοχή από τους γονείς, που δεν προλάβαιναν να ασχοληθούν και πολύ. Όπως καταλαβαίνεις, δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω πώς ένιωθα στις αρχές. Φτάσαμε σε τέτοιο σημείο λατρείας και δεσίματος, ΄που η 80άρα πεθερά, έλεγε πως είμαστε σαν αδελφούλες. Ένιγουέι, ο δικός μου είναι πολύ οριοθετημένος και έπαιξε και αυτό ρόλο στο ότι εγώ δεν αποστασιοποιήθηκα στην αρχή, γιατί λυπόμουν που τους είχε στην τσίτα. Και έπαθα burn out.Αυτό που διαπίστωσα πάντως, είναι πως κάποιες οικογένειες φτιάχνουν έναν ολόδικό τους μικρόκοσμο, ζουν μόνο μέσα σ'αυτόν και βγαίνουν έξω για τα απολύτως απαραίτητα. Ευχαρίστως σε δέχονται, είναι αδύνατον όμως να τους βγάλεις από εκεί, εκτός αν οι ίδιοι ήθελαν πάντα να το κάνουν και εσύ γίνεις το χέρι που θα τους βοηθήσει. Πάντως, όσα μοναχοπαίδια ξέρω, είναι πολύ καλόψυχοι άνθρωποι. Προχειρα θα υποθέσω πως οφείλεται στο ότι δε ζήλεψαν και δε στερήθηκαν αγάπη. Αυτό για εκείνους που γνωρίζω εγώ.