#6Το πρώτο αφεντικό μου, έβγαζε τρελά λεφτά, ξόδευε επίσης τρελά λεφτά για την πάρτη του και ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί όταν ήμασταν σε επαγ/κό ταξίδι μαζί, πήγαμε να πάρει δώρο γάμου για έναν συνάδελφο και παζάρευε σιχαμένα ένα βάζο που σήμερα ίσως είχε 10ευρώ κι αυτός ήθελε να το πάρει 5. Μετά έπεσα σε μια χύτρα που ήταν γεμάτη από τους τύπους που δικαιούνταν ξεχωριστή μεταχείριση, κατά τη γνώμη τους, όταν δούλευα σε κατάστημα κινητής τηλεφωνίας, τις χρυσές εποχές. Δεν μπορούσα και να τους ρωτήσω ευθέως γιατί πιστεύουν ότι δικαιούνται κάτι περισσότερο από τους υπόλοιπους, να τους ειρωνευτώ και να τους μηδενίσω, όπως κάνω με τους εκτός επαγγελματικής αρένας. Οπότε έλεγα πως μπορούν να επικοινωνήσουν απ'ευθείας με την εταιρία (που είχε πάντα ένα πρεστίζ στην Ελλάδα), και να ζητήσουν προσωπική εξυπηρέτηση, εφόσον ανήκουν στους VIP πελάτες (δεν είχα ιδέα τότε ότι όντως υπήρχε τέτοια εξυπηρέτηση, γιατί όντως ήταν προσωπική η επικοινωνία από την εταιρία). Εκεί σκάλωναν και με πρόφαση ότι βιάζονται, τελειώναμε και αγόραζαν ό,τι είχε ο πάγκος για τον κοσμάκη.Από αυτήν την εμπειρία μου, έχω παρατηρήσει ότι όσοι δραστηριοποιούνται στην παροχή υπηρεσιών ανάγκης, όχι π.χ. μια αισθητικός, απαξιώνουν τόσο τα προϊόντα όσο και τον κόπο άλλων επαγγελματιών. Στη δική σου περίπτωση τώρα, το έκανε επειδή ως λογίστρια σου, θεωρεί δεν είναι πελάτισσα, είναι συνέταιρος, γιατί μαζί κρατάτε το μαγαζί, αυτή έχει την οικονομική διαχείριση και εσύ κάνεις λάντζα. Μήπως να της υπενθυμίσεις ότι μια επιχείρηση έχει σκοπό το κέρδος; Μήπως όταν έρθει η ώρα να την πληρώσεις να της πεις να σου δείξει τον επίσημο τιμοκατάλογο χρεώσεων λογιστικών υπηρεσιών και να τα βρείτε (δεν ξέρω αν υπάρχει, ψαρωτικό όμως δεν ακούγεται?);Να διευκρινίσω πως δεν λέω ότι η φίλη σου, εκτός από λογίστρια δεν είναι και ηλίθια, μερικά επαγγέλματα όμως αποκαλύπτουν αυτό που κρύβει μέσα του ένας άνθρωπος, όπως αποκαλύπτεται ο κρόκος από ένα μελάτο αυγό.
