Δεν ειναι μονο η περηφανια για το ενδοξο παρελθον που μας κανει τοσο σιγουρους για το δικιο μας. Η Ελληνικη κοινωνια πασχει απο διαφορες πληγες. Μια απο αυτες ειναι η απουσια κοινωνικης συμπεριφορας ισως γιατι δε χρειαστηκε ποτε να αναπτυξουμε σχεσεις συνεργασιας και να δουλεψουμε μαζι για το κοινο καλο (τεραστια διαφορα απο το προσωπικο καλο). Ημασταν παντα μια χωρα υποτελης στον εκαστοτε προστατη ή κατακτητη και το μοντελο πολιτικης συμπεριφορας που ξερουμε ειναι οι πελατειακες σχεσεις. 'Δωσε μου την ψηφο σου και θα σου δωσω το χ, ψ, ω ως ανταμοιβη.' Αυτο μακροπροθεσμα δημιουργει ενα εντελως εγωκεντρικο ειδος πολιτη και τελικα ανθρωπου. Νομιζω οτι τα πραγματα ειναι λιγο καλυτερα τωρα απο οπως ηταν παλιοτερα. Η ενημερωση (το ιντερνετ) εχει συμβαλλει αρκετα σε αυτο, καθως και το οτι πολλοι ανθρωποι εφυγαν εξω (καποιοι γυρισαν, καποιοι οχι ακομα) και εκτος απο το πικρο ψωμι της ξενιτιας εφαγαν και διαφορες συνειδητοποιησεις οπως: καποιοι τηρουν τη σειρα προτεραιοτητας στα μεσα μεταφορας, καποιοι ζητανε συγγνωμη αν σε διακοψουν σε μια συζητηση, καποιοι οδηγοι σταματανε για τους πεζους και ουτω καθεξης. Η ιστορια με τις 'κυριες' και την κοπελα στο τρολεϊ μου θυμισε αντιστοιχο περιστατικο πριν αρκετα χρονια στο μετρο. Περιμενα στα εκδοτηρια πισω απο εναν κυριο. Σε λιγο πλησιασε μια κυρια σαν αυτες του αρθρου η οποια με απαραμιλλη ταχυτητα και αυτοπεποιθηση τοποθετησε τον εαυτο της διπλα απο τον κυριο και ουσιαστικα μποστα απο εμενα. Εκανα λιγο πιο μπροστα και εβαλα το χερι μου στο γκισε αναμεσα σε αυτην και τον κυριο, ταχα σα να στηριζομαι. Επρεπε να προστατευσω το χωρο μου. Αυτο που ακολουθησε δεν εχει καμια λογικη. Η 'κυρια' μουρμουρισε κατι του τυπου 'Α, τωρα εβαλες το χερι σου κιολας...' Δεν απαντησα. Ισως την τσιγκλισε οποτε αποφασισε να παιξει επιθεση: 'Τι βαζεις το χερι μπροστα, να μην περασω;' Εντωμεταξυ φευγει ο κυριος, κανω ενα βημα μπροστα, αλλα εκεινη εχει ηδη αρχισει να λεει στην ταμια τι θελει κραδαινοντας το χρημα. (Χρονια εξασκησης στην επεκταση ζωτικου χωρου.) Ο διαλογος που ακολουθησε ειχε περιπου ως εξης:-Συγγνωμη, αλλα ημουν πριν απο εσας.-Κανε μου τη χαρη τωρα...-Ναι, ημουν πριν απο εσας, υπαρχει μια σειρα προτεραιοτητας...-Οριστε, τι να σου πω, περνα τοτε! Μας καθυστερεις και τις δυο και θα χασουμε το τραινο κι απο πανω... (Φωναζοντας)Δεν θυμαμαι πως εληξε (νομιζω εξυπηρετηθα πρωτη με τα πολλα) αλλα μπηκα στο μετρο με παρα πολλα νευρα και το αισθημα οτι δεν ειπα αυτα που επρεπε, οτι το αφησα να συμβει. Για την ευγενικη κοπελα της ιστοριας, θα πω οτι εκανε ο,τι μπορουσε και μπραβο της. Δεν ειναι ευκολο να τα βαζεις με θρασεις, σε αφοπλιζουν. Εκεινη τους μιλουσε στον πληθυντικο και οι αλλες τις ελεγαν οτι θα βρει να τυλιξει κανεναν επειδη εξελαβαν την φυσιλογικοτατη αμυνα της ως επιθεση. Και επειδη ηταν εντελως σιγουρες οτι εχουν δικιο εξ ορισμου. Αυτο το αισθημα αναφαιρετου δικαιωματος σε συνδυασμο με την αγνοια και μικροτητα τους (προσωπικες δηλαδη αντιληψεις σε σχεση με το σκουρο δερμα, τη νεαρη ηλικια κτλ που βγαινουν σχεδον αντανακλαστικα τετοιες στιγμες) τις εκανε να φερθουν με αυτον τον απαραδεκτο τροπο. Για τον Ν.Γ. Δεν ειναι κακο που δεν μιλησες αυτη τη φορα. Και το μοιρασμα της ιστοριας ειναι παρα πολυ καλο. Επισης, μερικες φορες χρειαζομαστε λιγο χρονο να συνειδητοποιησουμε τι συνεβη ή πώς θελουμε να ειμαστε/τι θα θελαμε να ειχαμε κανει. Οπου υπαρχει ανθρωπια, υπαρχει και η επομενη ευκαιρια.
