#3 Aγαπητή φίλη αυτό που γράφεις είναι ΑΚΡΙΒΩΣ ό,τι έζησα. Με μία διαφορά....είχα τον πατέρα του παιδιού μου, και όχι μόνο, ΚΟΝΤΡΑ σε όλο αυτό, έζησα απίστευτο πόλεμο τόσο εγώ όσο και το παιδί, όταν σου λέω απίστευτο ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΣ. Όμως στο τέλος τα κατάφερα.Γιατί πίστευα και πιστεύω στον άνθρωπο με τον οποίον τελικά ζούμε μαζί. Γιατί ήταν και είναι ό,τι πιο συμβατό με μένα..και γιατί άξιζα και αξίζω να ζω σαν άνθρωπος και όχι μόνο σα μάνα-κουράγιο, όπως απαιτεί η κοινωνία από τις χωρισμένες γυναίκες. και μόνο γυναίκες. ΤΕΛΟΣ ΚΑΛΟ ΟΛΑ ΚΑΛΑ. Φαντάσου εσύ που έχεις ιδανικές συνθήκες, όπως είπε και η "αμπα" (Υ.Γ. Πέρασα πολύ μεγάλο διάστημα στην ανεργία, αφήνοντας πίσω μου μία δουλειά με πάρα πολύ καλές απολαβές. δεν το μετάνιωσα ποτέ. όλα έχουν κόστος. εσύ θα έχεις το μικρότερο δυνατό, ίσως και αμελητέο. καλή τύχη.....
