Για τα τραγούδια του Χατζιδάκι η του Κουγιουμτζή που με κάνουν να μη μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου.... Για το ότι οι γιαγιάδες και οι παππούδες μας είναι δεύτεροι γονείς μας και μας "κακομάθαιναν" με δωράκια, παγωτά και χαρτζηλίκι στα κρυφά... Γι' αυτό το μπλε της θάλασσας και του ουρανού που δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο όλο και όταν ζεις σε μια ξένη, "γκρι" χώρα, και γυρίζεις πίσω για διακοπές, αναρρωτιέσαι πώς μπορείς και ζεις χωρίς αυτό... Για το ότι, όπως λέει και ένας φίλος μου ισπανός, μόνο στην Ελλάδα βλέπεις ανθρώπους να μαλώνουν και να βρίζονται στο δρόμο και μετά από λίγο να λένε "ρε φιλαράκο, έλα σε παρακαλώ... πάμε να σε κεράσω ένα καφέ να τα βρούμε"... Για το ότι μπορει να έχουμε οικογένειες που χώνουν τη μύτη τους παντού, αλλά είναι εκεί για 'μας πάντοτε, ό,τι και αν γίνει... Για το δικό μας cheecake, καρπούζι με φέτα... Για τις πίτες μας, που δε τις φτάνει κανείς... Για το ότι δεν έχει καλύτερο από τη μαστίχα υποβρύχιο σε ποτήρι με κρύο νεράκι... Για το ότι η επαρχία μας δε μυρίζει μόνο γρασίδι, αλλά 1000 διαφορετικά αρώματα από βότανα και λουλούδια... Για μια μερίδα χταποδάκι ψητό με ουζάκι σε ένα ταβερνάκι πάνω στο κύμα που αξίζει 1000 φορές πιο πολύ από το καλύτερο εστιατόριο του Λονδίνου... Γιατί όταν τρώμε έξω, ρίχνουμε και μια μπουκίτσα φαγητό στο γατάκι που μας κοιτάζει ξελιγωμένο στην άκρη του φαγητού... Γιατί δεν έχουμε το κόλλημα με τους κανόνες στον ακραίο βαθμο που έχουν σε άλλες χώρες, όπου φτάνουν σε σημείο γελοιότητας... Γιατί όταν καλούμε κάποιον στο σπίτι μας για φαγητό, δεν τον πάμε πρώτα βόλτα από το super market για να πληρώσει αυτός τα υλικά με τα οποία θα του μαγειρέψουμε (ω ναι, στο εξωτερικό συμβαίνει και πολύ συχνά)... Για τον μεσημεριανό ύπνο μετά το θαλασσινό μπάνιο το καλοκαίρι, με τα τζιτζίκια έξω να μη σταματάνε... Για τις άπειρες διαφορετικές γκριμάτσες και χειρονομίες με τις οποίες δείχνουμε τα συναισθήματά μας και που δε μας αφήνουν να κρυφτούμε, όσο και αν το θέλουμε... Για το ότι θα πιούμε ένα ποτάκι μια που βγήκαμε με φίλους και δε θα βγούμε απλά και μόνο για να γίνουμε σκνίπα... Γιατί αρνούμαστε να γίνουμε ρομπότ... Για τα θερινά σινεμαδάκια με θέα την Ακρόπολη... Για τις μαμάδες drama-queens που έχουν γλυφιτζούρι το "άμα πεθάνω τότε μόνο θα καταλάβετε την αξία μου"... Για τις μαμάδες που μας κηνυγούν, ακόμα και στα 30 μας, να βάλουμε ζακέτα... Γιατί όλοι οι γνωστοί μας και οι γονείς των φίλων μας είναι "θείοι" και "θείες" μας και ας μην έχουμε συγγένεια... Για το ζυμωτό, χωριάτικο ψωμί, ψημένο στα κάρβουνα και πασπαλισμένο με ελαιόλαδο, αλατάκι και ρίγανη... Για τις τηγανιτές κουτσομούρες με λεμονάκι... Γιατί στον πόνο μας επάνω τραγουδάμε και χορεύουμε...Γιατί ακόμα και το πιο φτωχικό σπιτάκι είναι καθαρό και φρεσκοβαμένο, έστω και με ασβέστη...