Δεν ξέρω πόσοι από εδώ είναι γονείς. Εγώ δεν θα βγάλω ετυμηγορία γιατί δεν μου έχει αναθέσει κανείς μια τέτοια βαριά ευθύνη. Θέλω μόνο να εστιάσω στην έννοια "μητέρα" και "πατέρας".Μητέρα δεν σε κάνει η κοινωνική σου ευαισθησία ούτε η οικονομική σου άνεση να βοηθάς άπορα, ορφανά παιδάκια. Θα μπορούσε να ανοίξει ένα ίδρυμα.Αυτό θα ήταν πολύ καλό. Αλλά και πάλι μητέρα είναι βαριά κουβέντα για να την πεις κ κυρίως να την βιώσεις. Έχω δυο μικρά 4 ετών περίπου (αν είχα 15 μάλλον θα ήμουν κάπου εσώκλειστη τώρα). Έχω να κοιμηθώ τέσσερα χρόνια από τις αγωνίες, του φόβους, την αίσθηση της ευθυνης που κουβαλάω για αυτά τα πλάσματα που με δική μου επιλογή έφερα στον κόσμο μαζί με τον πατέρα τους.Ακριβώς όπως μεγάλη τεράστια ευθύνη έχει μία γυναίκα που υιοθετεί 15 παιδιά. Όσα μα όσα χρήματα και να έχεις αυτό δεν είναι ποτέ αρκετό. Αυτό που επίσης ξέρω ότι μια μητέρα (αυτό θα έκανα κ γω με σιγουριά) θα έκανε τα πάντα τα πάντα τα πάντα για να προστατεύσει το παιδί της. Ένα δεν θα έκανε. Να το διασύρει. Να το χειραγωγήσει. Να δημοσιοποιήσει το πρόβλημά του. Να το τρέχει από δω και από κει σαν αξιολύπητο θέαμα. Και να έχει κακοποιηθεί το κορίτσι η μάνα έπρεπε να είναι πάρα πολύ προσεκτική για το πώς θα το χειριστεί με σκοπό να προφυλάξει το παιδί της. Και όχι να τραβάει κασέτες. Δεν είμαι η τέλεια μάνα. Όχι φυσικά. Απλά από όλη την ιστορία απλά λυπήθηκα την Ντίλαν που έπεσε στο δρόμο της η Μία Φάροου....