πρόκειται για βαριές περιπτωσεις. εχω γυρισει πολλα ψυχιατρεία στην Αττικη καθως νοσηλευεται η μητερα μου πολλα πολλα χρονια (μέσα εξω περιπου 33 χρόνια, εως σημερα τη στιγμη που σου απαντω σε αυτο το μυνημα) και εχω δει παρα πολλα πραγματα. Πολλά. Ομως τα παραπανω που βλεπουμε ειναι βαρύτατα περιστατικά. πολλοι λιγοι καταφερνουν να επανενταχθουν. το μεγαλυτερο προβλημα σε καποια περιπτωση επανενταξης, ειναι το κοινωνικο στίγμα. Αυτο, δε το ξεπερνανε ποτέ. Η μαχη τους, ειναι καθημερινη, για ενα τσιγαρο, και ενα "κουνιστο καφε", η ενα 50λεπτο για καφεδακι απο το μηχανημα. Την επισκέπτομαι καθε εβδομαδα για τα απαραίτητα (τσιγαρα-καφεδες-παμπερς-ρουχα-παντοφλες κ.α) και ματωνει η ψυχη μου με αυτους τους ανθρωπους. Μα το χειροτερο απο ΟΛΑ ειναι οτι δε μπορω να κανω απολυτως τιποτα για να βοηθησω περισσοτερο. Απλα περιμενω το μοιραίο λυτρωτικο τηλεφωνημα.Βιβλιο θα γραψω μια μερα.Αυτα.