Όταν έκανα την πρακτική μου,η ογκολογική παίδων ήταν καθημερινό μαχαίρι,στριμμένο στα σωθικά...απλά δεν συνηθίζεται...δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψεις τον απόλυτο πόνο,τον θυμό,την βουβή ελπίδα,την χαμένη αθωότητα...θέλεις να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο,γιατί δεν ξέρεις πως να εκφράσεις το άδικο...οι σκληρές εικόνες είναι σκληρή πραγματικότητα για περισσότερους από όσους φανταζόμαστε...κανένας δεν αξίζει κάτι τέτοιο,ούτε καν ο πιο ανάξιος,όχι ένα παιδί...