Η ταινία έχει πολλές αδυναμίες:βιαστικό σενάριο,με πρόχειρους διαλόγους και ελλιπή ανάπτυξη χαρακτήρων,ενοχλητικό voice over για να καλύψει τα κενά της ιστορίας(αυτό που βαριούνταν να πουν οι σεναριογράφοι και ο σκηνοθέτης,δηλαδή)και μία φανερά επιτηδευμένη γαλλική προφορά του βασικού πρωταγωνιστή,η οποία γινόταν διπλά εκνευριστική,όταν παρίστανε τον Γάλλο που μιμείται αμερικάνικη προφορά! Υλικό για καταστροφή(ειρωνικά,αυτήν την λέξη χρησιμοποιούν πολλοί ηθοποιοί στην ταινία για να περιγράψουν την πιθανή κατάληξη του εγχειρήματος!)μίας πολλά υποσχόμενης ταινίας!ΑΛΛΑ!!Όλα αυτά συγχωρούνται από τη στιγμή που πατά ο Λέβιτ το πόδι του πάνω στο συρματόσχοινο. Ακολουθούν τα πιο μαγικά 15 λεπτά που έζησα ποτέ σε ταινία! Δεν μπορώ να θυμηθώ να έχω ξαναζήσει τέτοια ώμα συναισθήματα αγωνίας,τόση πηγαία συγκίνηση και γαλήνια ευφορία σε ταινία! Ίσως στο King Kong του Peter Jackson,στην σκηνή,η οποία ελάμβανε χώρα στην κορυφή του Empire State Building(στην άλλη άκρη του Μανχάτταν,απ' όπου διαδραματίζεται η ιστορία του The Walk,δηλαδή!).Ήμουν στην τσίτα επί ένα ατελείωτο τέταρτο της ώρας,η υψοφοβία μου "κτύπησε κόκκινο",έχασα 10 κιλά(θα 'θελα!)όταν πάτησε και τα δύο πόδια του στο κτίριο,εν ολίγοις,ένοιωσα στο πετσί μου τί σημαίνει να αισθάνεσαι δέος,φόβο και σεβασμό, μπροστά σε κάτι τόσο μεγαλύτερό σου,το οποίο μπορεί να σε αποτελειώσει όποτε θέλει,εάν το θελήσει!Η ταινία σε αναγκάζει να αντιληφθείς τί σημαίνει να είσαι άνθρωπος,ποιες οι δυνατότητες και ποιά τα όριά σου! Και θέτει με πρωτοφανή και αξιόλογη(για τα δεδομένα του άπληστου χόλλυγουντ)ωριμότητα την υπερσύγχρονη τεχνολογία στην υπηρεσία αυτού του σκοπού κι όχι το αντίθετο,όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες υπερπαραγωγές. Το 3D είναι το μόνο που μπορεί να κοιτάξει στα μάτια το avatar του Cameron,και να το νικήσει,τολμώ να πω,στα σημεία,διότι εδώ οι τρεις διαστάσεις αναδεικνύουν το μέγεθος και την αξία της απόπειρας του οραματιστή σχοινοβάτη και βοηθούν στην κατανόηση του άθλου του,δεν χρησιμοποιούνται απλώς για να κάνεις επίδειξη στο κοινό σου,αλλά για να σηκώσεις όλες τις τρίχες του κεραυνοβολημένου δέρματός του!Πρόκειται,σίγουρα,για σκηνή ανθολογίας,αποτελεί την καλύτερη δουλειά του Zemeckis σ' όλη την φιλμογραφία του και μία ταινία-σταθμό στην ιστορία της παγκόσμιας έβδομης τέχνης!