Πολύ καλή συνέντευξη, με πολύ ωραίο και δομημένο λόγο. Όσον αφορά τον τίτλο, εκτός του ότι παραμένει ένας τίτλος (καλό θα ήταν όσοι κράζουν να διαβάσουν και τη συνέντευξη), θεωρώ πως είναι μια φράση που πολύ λίγοι άνθρωποι, για να μην πω κανείς και αποκτήσω την ταμπέλα του "ισοπεδωτικού", δεν λένε ή στηρίζουν. Μήπως φταίει το ότι είναι πιο δύσπεπτο γραπτώς, μην είναι το εθνικό φρόνημα που μας το έθιξε η συνεντευξιαζόμενη, κακά τα ψέματα παιδιά, "Sad but true" που τραγούδησαν και οι Metallica το '91 (προφανώς όχι για την φράση του τίτλου).Αυτή είναι η γνώμη μου και μόνον η γνώμη μου, σεβαστή η γνώμη καθενός, όπως επίσης σεβαστή πρέπει να είναι η γνώμη της κ. Μίνου που δεν είπε απλώς τη φράση του τίτλου και έφυγε (την οποία πολύ όμορφο αιτιολογεί), τρεις σελίδες συνέντευξη έδωσε, λέει τόσα πράγματα για τη γραφή της, το βιβλίο της, τη ζωή στο Λονδίνο και άλλα πολλά.Είναι ηλίου φαεινότερο το ότι δεν αναφέρεται στο 99% του κόσμου που ζει-επιβιώνει στην Ελλάδα, αλλά σε αυτό το 1% που την κυβερνά-καταστρέφει. Τώρα όποιος έχει τη μύγα...Μπράβο κ. Μίνου που όταν έπρεπε έκανες το μεγάλο βήμα, μπράβο σε όλους του Έλληνες σε εσωτερικό και εξωτερικό που παράγουν γνώση, μόρφωση, τέχνη, επιστήμη (συγγνώμη αν ξεχνάω κανέναν!).Και εξαιρετικό το βιβλίο σας κ. Μίνου, "παιδικά νουάρ", πάντα ήθελα να σας το πω! Και συναυλία στο Barbican Theatre εύχομαι, μιας και τα ελληνικά θέατρα τα έχει κλείσει η οικογένεια Ρουβά-Βαρδινογιάννη για πολλά Κουν ακόμα!Ευχαριστώ.