Δεν το βρίσκω περίεργο. Κατά τη γνώμη μου, όταν είμαστε ακόμη νέοι, έχουμε κατά κάποιο τρόπο την ψευδαίσθηση ότι ο (αντικειμενικά βέβαιος) θάνατος (ο δικός μας, των δικών μας, γενικά) θα αργήσει να έρθει και δεν μας πολυαπασχολεί το θέμα των γονιών μας, αν είναι πολύ καιρό χωρίς να δουν τα παιδιά τους κτλ. Όταν όμως βλέπεις τους γονείς σου να φτάνουν σε ηλικία που ο θάνατος μπορεί να συμβεί από στιγμή σε στιγμή (με την ηλικία αυξάνουν οι πιθανότητες εμφράγματος, κτλ), δε θέλεις να είναι μόνοι τους, θέλεις να τους συντροφεύεις γιατί τους αγαπάς και θέλεις να είναι ευτυχισμένοι και γιατί ξέρεις ότι κάποια στιγμή δεν θα τους έχεις.Βέβαια αυτό δεν είναι απόλυτο, απλώς αρκετά συχνό.