Το να σκυλεύουμε επί του πτώματος και το φτηνό χιούμορ είναι γνήσια χαρακτηριστικά της ελλαδίτικης κοινωνίας. Είναι σαν μία υποσυνείδητη ανάγκη να καταπνίξουμε προβαλλόμενες τύψεις που όμως δεν είχαμε πριν όταν βλέπαμε το τέρας να εξοντώνει τους "άλλους" και ταυτόχρονα σαν να διεκδικούμε τη θέση μας στην κάθαρση που ακολουθεί την τραγωδία - άσχετα αν δεν έχω λόγους να περιμένω την ολοκληρωτική εξολόθρευση, μάλλον για αλλαγή σκηνικού το βλέπω πριν να αρχίσει η επόμενη πράξη του έργου. Το ίδιο συνέβη και με την πτώση της Χούντας, όπου ξαφνικά στην Μεταπολίτευση οι πιο πολλοί βρέθηκαν στην αντίσταση, αλλά φευ πολύ λίγοι δεν έστρεψαν το βλέμμα τους αλλού. Στην περίπτωση της θυγατέρας του αρχηγού, αντί να επικεντρωθούμε στην εμφάνιση της, νομίζω πως θα έπρεπε να μιλάμε για την φαντασίωση της πολιτικής δίωξης του πατρός της στην οποία πιστεύει η ίδια και οι όμοιοι της. Αλλά έχοντας διαβάσει και το πρόσφατο της μήνυμα προς τους οπαδούς της, δεν βλέπω κάποιο νόημα να ασχολούμαστε πραγματικά μαζί της, είναι χαμένη υπόθεση.