ποτέ δε΄ν πίστεψα ότι ο δάσκαλος πήδαγε ή έστω πήδαγε τόσο.γι αυτό κι έγραφε έτσι νευρώδικα, παρανοικά.άμα πήδαγε καθημερινά θα είχε μπουνταλέψει, λίγο (ή πολύ) απ τη τρέλλα του θα καλμάριζε και τότε αλίμονό μας.και πιστεύω και ελάχιστοι απ΄τους μεγάλους συγγραφείς πήδαγαν σε φυσιολογικά επίπεδα.αραιά και που ή και καθόλου.η ηρεμία διακρίνει το χορτάτο στο γαμήσι που όμως σε μιά τέτοια δουλειά γίνεται αναγνωρίσιμη σα πνευματική πλαδαρότητα.εξαιρέσεις υπάρχουν αλλά πιστεύω ο ικανοποιημένος σεξουαλικά μπορεί ισως να γίνει καλός ποιητής αλλά μυθιστοριογράφος δύσκολο.