κοριτσάκι μου καλό! η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή. στην ηλικία σου είχα κόμπλεξ με το σώμα μου. έβλεπα μόνο τ αρνητικά. γιατί; γιατί ο αδερφός μου έπαιρνε όλα εκείνα τα σκουπίδια τα περιοδικά με τις μοντέλες, που λόγο ηλικίας δεν μπορούσα να καταλάβω πως ήταν τόσο τέλειες στα περιοδικά λόγω Photoshop. γιατί όλες οι ξαδέρφες μου ήταν στέκες. γιατί στο σπίτι μου γινόταν πόλεμος και κανείς δεν είχε το μυαλό να με συμβουλέψει κ γω είχα 1000 προβλήματα των γονιών μου να σκέφτομαι και δεν είχα χώρο για τα δικά μου. κ τι έκανα; το έριχνα στο φαγητό και μετά σιχτίριζα τον εαυτό μου γιατί πάλι είχα φάει. είχα κόμπλεξ γιατί το στήθος μου είναι τεράστιο. υπήρχαν λοιπόν θεματάκια μ εμένα.το βασικότερο πρόβλημα όμως ήταν πως πίστευα πως δεν άξιζα γιατί ήμουν παχουλή. κ αυτό έβγαινε στους άλλους. να ξέρεις πως οι άλλοι σε βλέπουν όπως βλέπεις εσύ τον εαυτό σου. σε περιόδους μετέπειτα που έχανα κιλά αλλά για διάφορους λόγους είχα κακή ψυχολογία, δεν με πλησίαζε ούτε σκυλί. υπήρχαν όμως κ περίοδοι με κιλά που ήμουν χαρούμενη κ όλος ο κόσμος με πλησίαζε. γιατί; γιατί αυτό το έβγαζα. όταν αγαπάς τον εαυτό σου αυτό το εκπέμπεις. επίσης κ όταν δεν τον αγαπάς.το τι μας λένε οι γονείς μας μας επηρεάζει βαθιά. πρέπει όμως να αφήνουμε στην άκρη τα πικρόχολα σχόλια και να κοιτάμε τι είναι καλό για εμάς. κ σίγουρα δεν είναι καλή η αυτολύπηση. επίσης πίστεψέμαι σε καμία περίπτωση δεν είναι καλό να κάθεσαι στο σπίτι. κανένας δεν θα σε γνωρίσει αν δεν βγείς. είτε φίλος είτε σύντροφος. καλώς ή κακός οι άνθρωποι δεν έρχονται με τον ταχυδρόμο. όταν φτιάξεις τον κύκλο σου θα δείς πως οι άλλοι σε δέχονται για αυτά που λές κ όχι για το πόσα κιλά ζυγίζεις ή για το πόσο λεπτά είναι τα πόδια σου.θα σε συμβούλευα λοιπόν το "μειονέκτημά" σου να το κάνεις προτέρημα. να βρείς τρόπο να το κάνεις όμορφο. εγώ ανακάλυψα πως φορώντας τεράστιες μπλούζες, το μόνο που κατάφερνα ήταν να δείχνω σαν αγελάδα. με το σωστό εσώρουχο κ με μια κομψή μπλούζα το στήθος μου γίνεται το "όπλο" μου ;)όσον αφορά τώρα τον πατέρα σου, επειδή τον κόβω ίδια περίπτωση με τον δικό μου, θα σου πώ πως αυτοί οι άνθρωποι είναι θρασύδειλοι. Γιατί μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηρισθεί ένας ενήλικας που μιλάει κατ αυτόν τον τρόπο σ έναν έφηβο. Οι θρασύδειλοι λοιπόν θέλουν θράσος. Οι ευγένειες και οι σιωπές last year. Όταν λοιπόν ανοίγει το στοματάκι του κ σου λέει αυτές τις χαριτωμενιές μπορείς να του απαντήσεις ψύχραιμα στο ίδιο ύφος. Θα ναι κάτι που στην αρχή δεν θα το περιμένει και θα σαστίσει και στη συνέχεια επειδή θα το περιμένει δεν θα το κάνει. Παλιά καλή δοκιμασμένη συνταγή.Αγάπησε τον εαυτό σου, με τα μπουτάκια του και τις ατέλειές του γιατί μαζί θα περάσετε τα υπόλοιπα χρόνια. Επίσης να έχεις πάντα στο μυαλό σου πως κ ο ομορφότερος άνθρωπος στη γη έχει τα δικά του ψυχολογικά και τις δικές του ατέλειες. Κανείς δεν είναι τελείως και αυτό αυτομάτως μας κάνει όλους τέλειους.