«…σήμερα ζούμε κάποιο τέλος. Δεν ξέρω ποιο. Πάντως όχι της ντροπής. Καμία αξία δεν κινητοποιεί το θυμικό μας, καμία ιδέα δεν ακινητοποιεί τον κυνισμό των νεότερων γενεών που βλέπουν με απάθεια τα πάντα, διότι γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε μια εποχή που το σεσηπός θεωρείται αυτονόητο και φυσικός χώρος. Αυτό που με πανικοβάλλει περισσότερο απ’ όλα Δεν είναι η έλλειψη ισχυρών ιδεολογιών, Δεν είναι η θεοποίηση του χρήματος και της εξουσίας, Δεν είναι ο κατακερματισμός του κοινωνικού ιστού, Δεν είναι η αλαζονεία των (πλανητ)αρχών, Δεν είναι η φτώχεια που κοιτάει το σπίτι μας, Δεν είναι οι απανταχού μελλοθάνατοι των αυριανών πολέμων, Δεν είναι το χαμόγελο που παγώνει στα χείλη ανθρώπων κάθε 5 λεπτά. Είναι που μέσα σε αυτό το «τελείωμα» του κόσμου δεν υπάρχει – στη χώρα μας τουλάχιστον – μια προσωπικότητα σαν τον Μ. Χατζηδάκι: Να ορίσει το μέτρο των πραγμάτωνΝα δώσει όνομα στα τραύματα της συνείδησής μας Να σπείρει όνειρο στα χαλάσματα των οραμάτων μας Να ξαναδώσει νόημα στην έννοια «άτομο» Να δωρίσει μαγεία στις στιγμές που ξεφεύγουν από τον πανικό της πραγματικότητας Κάθε εποχή χρειάζεται ένα Χατζηδάκι Να μας (ξανα)διδάξει το πώς να ζούμε ή και να πεθαίνουμε με αξιοπρέπεια .ΒΗΜΑGAZINO 16-02-2003ΣΤ. ΒΛΑΧΟΓΙΑΝΝΗ