Θα έλεγα ότι οι πνευματικοί άνθρωποι χωρίζονται σε δύο (από τις πολλές άλλες δυνατές κατηγορίες):α) σ' αυτούς που η ζωή τους ταυτίζεται και εναρμονίζεται απόλυτα με το έργο τουςβ) σ' αυτούς που η ζωή τους αντιτίθεται με την πνευματικότητα του έργου τους.Ποιος όμως μπορεί να αμφισβητήσει το ταλέντο του Φον Κάραγιαν όσο κι αν ενοχλεί η ιδιότητά του ως ναζιστικού μέλους την εποχή του μεσοπολέμου ή ποιος μπορεί να υποτιμήσει το έργο του Ελία Καζάν επειδή συνεργάστηκε και "έδωσε" συναδέλφους του στην «Μαύρη λίστα του Χόλυγουντ»;Συμφωνώ με την άποψη του Άρη σε ο,τι αφορά τον διαχωρισμό του έργου ενός πνευματικού ανθρώπου από τα ολισθήματα μιας συμπεριφοράς που τον εκθέτει δημόσια όπως και στην περίπτωση του κ. Χρονά, όσο κι αν αυτή η αντίφαση μας πονάει. Και εν προκειμένω πονάει πολύ, μιας και το σχόλιο για την Μόνικα είναι από τα πιο αισχρά που έχω ακούσει.Το ίδιο ισχύει και για το ρεσιτάλ παραλογισμού εκ μέρους του σαν απάντηση στο LIFO και τους αναγνώστες του αν και δεν ξέρω ποιο απ' τα δύο πονάει περισσότερο.Όμως Άρη μια «τεράστια κακία» δεν συμφωνώ ότι είναι απλά «μια άτυχη στιγμή» ούτε δείχνει άνθρωπο που παρασύρθηκε και είπε χοντράδες - πολύ περισσότερο όταν επιστρέφει με μια τέτοια παραληρηματική και άλογη απάντηση μετά το πρώτο του ατόπημα.Δεν ξέρω τι έχει πάθει ο Χρονάς. Ελπίζω μόνο να σταματήσει εδώ αν και το έργο που έχει ήδη πίσω του είναι αρκετά δυνατό για να το αγγίζει η μικρότητα του δημιουργού του.
