αυτο που εγραψες για την ντουλαπα με τα μικροπραγματα.... Καθαριζα την ντουλαπα της και βρηκα μια παλιομοδιτικη βαλιτσα, την ανοιξα, ειχα μεσα τα πρωτα μου ρουχα ως νεογεννητο, τα πρωτα μου μαλλια που μου εκοψε, με σημειωματακια " 25/3/1983 της εμπαιναν στα ματια", τα δοντακια που αλλαξα, ενα ολοκληρο ημερολογιο οπου εγραφε την παραμικρη μου κινηση απο μωρο..οπως ειπες, σταματησε να ζει για κεινη οταν γεννηθηκαμε, ζουσε για μας.Ποση αγαπη..ενιωσα τοσο αχαριστη για καθε φορα που συγκρουστηκα μαζι της, για τα βαρια λογια και τις φωνες.Τωρα ειμαι κι εγω μαμα και καταλαβαινω. Ανευ ορων παραδοχη, και ατελειωτος ωκεανος αγαπης. Κανεις στον κοσμο δεν αγαπαει σαν την μανα.Τωρα η μαμα μου εχει καρκινο βαριας μορφης, και δεν θα ξαναγυρισει. Δεν μπορω να κλαψω μπροστα της, να μην την τσακισω στα τελευταια, ποσο την αγαπω, δεν μπορω να της το ομολογησω, ποσο ποναω που θα ερθει το τελος και δεν θα της εχω δειξει οτι ειναι και για μενα ο κοσμος μου..