Και, με γνώμονα τη συλλογιστική σου Ηλία, τεκμαίρεται πως ένα παιδάκι που στα 17 του τολμά να διαφοροποιείται από το μέσο όρο και να επιδεικνύει ενδιαφέρον και σεβασμό για "ένα μάτσο πέτρες", είναι προφανώς άρρωστο και χρήζει σχετικής περίθαλψης. Στην πραγματικότητα όμως κανένα από τα δύο παιδιά δεν αποδεικνύει την ποιότητα της ψυχικής του υγείας από τις δύο πραοαναφερθείσες επιλογές. Μιλάμε για διαφορετικές προτιμήσεις κι ουδείς μπορεί να σε εγκαλέσει γι' αυτές.Αν μέμφομαι προσωπικά το άρθρο είναι για την ιδεολογική του σύγχυση και για την αδυναμία της συγγραφέας του να κατορθώσει να διακρίνει το διαχρονικά αξιόλογο από το επίκαιρα και παροδικά προβεβλημένο. Κι αυτό όσον φροντίζει να κοσμήσει με ουκ ολίγα επίθετα μαθητές και καθηγητές και να προσδώσει εθνικιστικό στάτους σε όποιον παραμένει υπέρ της επιστροφής των γλυπτών εκεί που βρίσκονται και τα υπόλοιπα.Δε μας λέει ποτέ η Κοτσώνη για ποιο λόγο ακριβώς εκνευριζόταν που κάποιοι καθηγητές και συμμαθητές της ήταν περίλυποι, την ώρα που η ίδια την έβγαζε με yawn. Δε μας εξηγεί τι ακριβώς τους καθιστά χαζούς και την ίδια έξυπνη. Η έπαρση του διεθνούς τζετ σετ μάλλον την χτύπησε κατιτίς στον εγκέφαλο, για να νιώθει κάπως υψηλότερα από τους σκυφτούληδες άλλους που τολμούσαν να εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους. Ευτυχώς δεν είναι άπαντες ανάλογης φαιδρότητας, ούτε όλοι θεωρούν πως τα πολιτισμικά ζητήματα οφείλουν να τα διαχειρίζεται μια χούφτα φιλοναζιστών κι ίσως διατηρείται η ελπίδα ένα συνενωθεί εκ νέου η Ζωφόρος του Παρθενώνα, ένα κόσμημα της παγκόσμιας πολιτιστικήσ κληρονομιάς.