Αυτο που περιγραφετε είναι ίσως ο χειροτερος εφιάλτης για ενα καλλιτεχνη. Αν ήμουν καθηγήτρια σε κάποια σχολή, καλών τεχνών ας πούμε η σε κάποιο ωδείο θα τύπωνα αυτο το κείμενο και θα το μοίραζα στους μαθητές μου, ζητώντας τους να το διαβάζουν στα δύσκολα. Και να μην τα παρατανε. Η πάλι .. Να τα παρατανε οσο ειναι καιρος. Το πολυ πολυ να λένε με νοσταλγία, και εγώ κάποτε ζωγραφιζα...Έτσι είναι, όπως τα λέτε, δυστυχώς.
