Κοινά χαρακτηριστικά, και όχι ταύτιση, μόνο από την προοπτική της αστικής νομιμότητας υπάρχουν (διασαλεύουν την αστική "ειρήνη"). Ο αναρχισμός και ο εθνικοσοσιαλισμός, πέραν ότι είναι δύο ιδεολογίες που αμφισβητούν η καθεμιά από τη δική της προοπτική, το σύγχρονο κόσμο, και προτείνουν έκαστες μια άλλη κοινωνία, την αταξική οι μεν, τη μονολιθική ρατσιστική οι δε, είναι δύο διαμετρικά αντίθετοι κόσμοι. Το πρόβλημα δεν είναι στη θεωρεία και στους σκοπούς. Είναι οι επίδοξοι Νετσάγιεφ, οι αυτεπάγγελτοι "επαναστάτες",(που δυστυχώς έχουν μονοπωλήσει την εικόνα του αναρχικού), που φαντασιώνονται τον εαυτό τους σαν μικρούς Γιαχβέ, πέρα από το καλό και το κακό, και δίχως καμιά λαϊκή βάση, αυτοαποκαλούνται "πρωτοπορία", νομιμοποιώντας έτσι τη δράση τους. Είναι η μια μεριά. Από την άλλη, υπάρχουν οι νεοναζί, που νομιμοποιούν τη δράση τους, επικαλούμενοι τους αιώνιους νόμους της Φυλής και το συμφέρον της. Και οι δύο, κινούνται εκτός κοινωνίας, ακολουθώντας ο καθένας το δικό του πολικό αστέρα, αδιαφορώντας για τους κοινούς θνητούς. Δεν πρόκειται για ταύτιση του αναρχισμού με τον εθνικοσοσιαλισμό (πράγμα γελοίο), ή έστω, τον νεοφασισμό, αλλά για κοινά χαρακτηριστικά στην αντίληψη της δράσης και της νομιμότητάς της, (ό,τι εξυπηρετεί την Επανάσταση, είναι καλό, ό,τι όχι, αδιάφορο ως κακό. Το ίδιο ισχύει με το συμφέρον και την τιμή της Φυλής), ενός μέρους του αναρχικού φάσματος (του πιο ουτοπικού και ανώριμου, του σεχταριστικού κυρίως), και των νεοναζί. Επίσης, ένα άλλο κοινό χαρακτηριστικό των δύο αυτών παρατάξεων, αντιεξουσιαστές-νεοναζί, είναι, ο αυτοπροσδιορισμός τους ως το αντίθετο του μισητού εχθρού, που καταλήγει σε ένα παθολογικό μίσος και ένα φαύλο κύκλο βίας κι αντιβίας αναμεταξύ τους. Στα μάτια ενός ουδέτερου, μοιάζουν σαν το σκύλο με τη γάτα.