Με καμιά απεργία δεν δυσανασχετώ. Θυμάμαι όταν ήμουν παιδάκι να ανεβαίνω σε όχημα του στρατού, στις μεγάλες απεργίες των μπλε λεωφορείων. Ειναι δικαίωμα του καθένα η απεργία. Ας σκεφτούμε όλοι μαζί για ποιο λόγο καθιερώθηκε αυτός ο τρόπος διεκδίκισης των αιτημάτων και τι εναλλακτικές έχουν. Εχει γεμίσει η χώρα συντεχνίες. Συντεχνίες οι γιατροι, οι δικηγοροι, οι μηχανικοι, οι δημοσιοι υπάλληλοι, οι οδηγοι ΔΧ, οι οδηγοί ταξί, συντεχνία και οι ναυτικοί, οι υπάλληλοι των, ΔΕΚΟ, οι βενζινοπώλες, οι Φαρμακοποιοι, συντεχνίες οι συνδικαλιστές, τα επιμελητήρια, οι κοινωνικοί φορείς. Από τους καθηγητές πανεπιστημίων μέχρι τις καθαρίστριες σε ΑΕΙ. Ολοι μια συντεχνία είμαστε. Βαρέθηκα. Είμαι στο πλευρό κάθε εργαζόμενου και κάθε Φωτόπουλου, Σταματόπουλου, Λυμπερόπουλου, εφόσον αγωνίζεται για τα δικαιώματα των εργατών, εργαζομένων, υπαλήλων κοκ. Τυφλά. Γιατί ξερω πως το πρόβλημα μου δεν είναι αυτοί. Δεν κοστολόγησαν αυτοί 14 φορές πάνω τα δημόσια έργα, δεν έκρυψαν αυτοί σε θυρίδες του εςξωτερικού χρήματα, δεν έχουν οφ σορ εταιρίες. Ο αγώνας είναι διαταξικός και κοινωνικός. Οσοι παραγουν πλούτο και υπηρεσίες απέναντι στους εξουσιάζοντες και την ελιτ τους. Και κάθε νίκη για αυτούς είναι νίκη για όλους μας. Δεν ζητώ από κανέναν να συμφωνήσει μαζί μου, ζτώ όμως να μου θυμίσει ποιος λαός σώθηκε σκύφτος, ποιος αγώνας κερδίθηκε χωρίς μάχη, ποια δυσκολία ξεπεράστηκε χωρίς αλληλεγγύη. Καλημέρα