Δεν έχω διαβάσει Κική Δημουλά, εκτός κι αν την "περάσαμε" ένα ασταράκι στο σχολείο και δε θυμάμαι. Αλλά, και πάλι, δε διαβάζω πολλή ποίηση. Αυτό με κάνει βλάχα-βλαχάρα-αμόρφωτη-τελευταία;; Αποκλείεται, δηλαδή, να μου αρέσει περισσότερο ένα άλλο είδος τέχνης;; [η εισαγωγή για να εξομαλύνω λίγο τα πυρά για τα επόμενα που θέλω να πω]Τείνω να υπερασπίζομαι την υποκειμενικότητα της Τέχνης, όλων των μορφών της (αν και, ας πούμε, δε θεωρώ τέχνη το να βάλεις π.χ. σε μια πλατεία 30 νοματαίους να αυτώνουν και στα καπάκια να σφάζουν αντιλόπες κι να το διαφημίζεις ως "δρώμενο"), οπότε θεωρώ ότι η λογική "περί ορέξεως..." θα έπρεπε λίγο έως πολύ να είναι "κοινά" αποδεκτή. Σε κάποιον αρέσει το μαύρο σε μπλε φόντο, σε κάποιον άλλον το ροζ σε κίτρινο. Τι πρέπει να γίνει, δηλαδή;; Ο ένας είναι ο γαμάουα και ο άλλος ο "λίγος";; Ή μήπως πρέπει σώνει και ντε να του ταράξουμε τα ούμπαλα του ροζ να του αρέσει το μπλε;;Στο ίδιο πλαίσιο, λοιπόν: αν σε κάποιον δεν αρέσει η Δημουλά..., τι να κάνουμε;;! Δεν του αρέσει και πάει και τελείωσε.Η εκτεταμένη χολεριασμένη κριτική δεν είναι εποικοδομητική και, ως εκ τούτου, δεν τη σιχτιρίζω, απλώς τη διαβάζω και την ξεχνάω. Ούτε κρύο ούτε ζέστη, ειδικά από τη στιγμή που δεν είμαι του χώρου. Το να γράφεις 5 παραγράφους για τη Δημουλά (και για την όποια Δημουλά) και να πετάς και 2 κακιούλες-σποντούλες, ΟΚ, πάει κι έρχεται και ίσως να έχει και κάποιο γούστο, ειδικά αν το υπόλοιπο κείμενο είναι καλογραμμένο και σχετικά εμπεριστατωμένο.Από εκεί και πέρα, θεωρώ ότι το "Τι διαβάζεις από ποίηση; - Μ' αρέσει η Κική Δημουλά" είναι τίγκα στερεότυπο καλλιστείων ΑΝΤ1, ας πούμε. Θέλω να πω, ΟΚ, μην αρνούμαστε ότι κάπου έχει γίνει "η εύκολη απάντηση" ατόμων που νομίζουν ότι η Μόνα Λίζα είναι κανάλι της Βενετίας..