ανοιξα την πορτα στο σαλονακι της κυριας Δημουλα και με χτυπησε μποχα βαρια,φασκομηλο ανακατο με νεφθαλινη.την ξανακλεισα πισω μου κι ακομα τρεχω..η πικρα της,δεν εγινε ποτε δικη μου.η δικια μου πικρα αχνιζε ματαιωση και αιματοχυσια.βγηκα ξανα στο δρομο,χαιρε ω χαιρε Ακαδημια Ασθενων.
