Πάντως, διαβάζοντας το κείμενο, βλέπει κανείς πως ταιριάζει εξαιρετικά το μεγαλοαστικό savoir faire (εμείς είμαστε για τα μεγάλα, την επανάσταση, τη δόξα, εμείς είδαμε την Αλήθεια) με την αναρχική θεώρηση. Έτσι φτάνει να υποτιμά και να μισεί όλη την παραγωγική διαδικασία -με την οποία οι επαφές του εξαντλούνται στους καθηγητές και τις καθαρίστριες του Μωραΐτη- αλλά και το σύστημα που, παρά την υπεροπλία που του αναγνωρίζει, δεν τον εξοντώνει και τον αφήνει να συγγράφει μπροσούρες. Το κείμενο βρωμάει Ψυχικό και "μάνα εγώ δεν τρώω φακές". Που , οκ, προσωπικά μπορεί να τα χει ξεπεράσει σα βίωμα, αλλά προφανώς τα κουβαλάει (και λογικό).