Κοίτα,ψώνιζα μια μέρα στον Σκλαβενίτη και την ώρα που ήμουν στα μαρούλια,ο πωλητής στο ψαράδικο δίπλα άρχιζε να φωνάζει για την πραμάτεια του,δεν ξελαρυγγιάστηκε,απλά διαλαλούσε την ψαριά,λοιπόν πήγα είδα και αγόρασα,δεν είχα κανένα σκοπό να πάρω ψάρι,όπως,έχω παρατηρήσει ό,τι μαγαζιά που έχουν πραμάτεια και στο πεζοδρόμειο με τιμές πάνω,πουλάνε πολύ πιο εύκολα.Συμπέρανα λοιπόν ότι μάλλον μετά από τόσους αιώνες παζαριών στους δρόμους με φωνές και θόρυβο,έχει γραφτεί στο dna μας αυτή η καταναλωτική συνήθεια.Τυχαίο νομίζεις που φώναζε αυτή με τις ελιές στην λαϊκή την οποία θυμάμαι από παιδί με μιά τσιριχτή φωνή ελάτεεεεεελατεεεεε.