Πολύ δάκρυ βρε παιδί μου μ’αυτές τις καθαρίστριες.Να ξαναδουλέψουν,δεν είναι αυτές το πρόβλημα,αλλά δεν είδα κανένα απολυμένο απο τους χιλιάδες εκεί έξω να τιμάται πότε απο τον Πρόεδρο της Βουλής,πότε απο τον πρωθυπουργό και πότε απο τον Υπουργό Οικονομικών...Εν τω μεταξύ αυτοί που κλαίνε πραγματικά,είναι όσοι απολυμένοι έχουν επιδοθεί σ’ενα μοναχικό αγώνα εξεύρεσης εργασίας·και είναι μοναχικός αυτός ο αγώνας γιατί σε τούτο το ρημάδι το κράτος ο συνδικαλισμός πάντα στο δημόσιο τομέα έστρεφε το ενδιαφέρον του...Γιατί τόση αγάπη για το κράτος σύντροφοι;Ο σύντροφος ο Μάρξ το απεχθανόταν.Είναι ο κρατικισμός,ο πελατειασμός και ο νεποτισμός αριστερή πολιτική;