Έψαχνε καιρό, είχε αποφασίσει να μην ταξιδέυει καθημερινά. Τους τελευταίους δύο μήνες περιόρισε τα ταξίδια του στις δύο με τρεις μέρες την εβδομάδα.Ηταν πλέον δύσκολο να πετάει, όχι επειδή απαιτούσε ενέργεια, απλά δεν άντεχε να βλέπει την ανθρώπινη δυστυχία από ψηλά. Όσο και να το πόναγε, η ίδια κατάρα συνεχιζότανε: όπου πήγαινε, όπου στεκότανε το έδαφος σταδιακά μαύριζε, η διάθεση των ανθρώπων χαλούσε, ο αέρας γέμιζε μιζέρια. Περνόυσαν μήνες ή χρόνια, αλλά τίποτα δεν άλλαζε, πάντοτε η ίδια ιστορία. Το χειρότερο απ'όλα δε ήταν πως κουβαλούσε τις αναμνήσεις των κατοίκων του, της γειτονιάς, της κάθε πόλης.Εκείνοι που κοίταγαν τις φωτογραφίες του μιλούσαν για γλυκειές νοσταλγίες, το ιπτάμενο κτήριο όμως ήξερε πως ήταν μονο μερικές στιγμές.Αναστέναξε, ανυψώθηκε και ξεκίνησε να πετάει προς μιαν άλλη γη. Πόσο του έλειπε να ριζώσει κάπου ξανά..