Ελάχιστοι τιμωρήθηκαν. Οι περισσότεροι βρέθηκαν πάμπλουτοι, αφού οικειοποιήθηκαν τις περιουσίες των Εβραίων συμπολιτών τους.Πάμφτωχοι Μικρασιάτες και Πόντιοι πρόσφυγες που ζούσαν σε τρώγλες, βρέθηκαν ξαφνικά με πολυκατοικίες και μαγαζιά στο ιστορικό κέντρο της πόλης.Η κυβέρνηση Καραμανλή στη δεκαετία του 50, προσπάθησε να κουκουλώσει την υπόθεση για να μη διαταραχθούν οι σχέσεις με τη σύμμαχο Δυτική Γερμανία και οι σχέσεις με το νεότευκτο τότε ΝΑΤΟ.Γιαυτό άφησε και τον σφαγέα Μάρτενς να διαφύγει χωρίς δίκη, όταν ήρθε στην Ελλάδα, μετά τον πόλεμο για να βρει τους κρυμμένους και κλεμμένους θησαυρούς του."Με την λήξη του πολέμου η νέα κυβέρνηση του ελληνικού κράτους αποκήρυξε όλα τα μέτρα των κατοχικών αρχών και κατά συνέπεια οι περιουσίες των εβραίων έπρεπε υποθετικά να επιστρέψουν στους νόμιμους κατόχους και τους κληρονόμους τους. Αλλά αυτά ήταν λόγια του αέρα, αφού ερχόταν σε σύγκρουση με τα συμφέροντα των ευεργετημένων από την λεηλασία κι όσους τους κάλυπταν. Μόνο τους λίγους μήνες που η Θεσσαλονίκη ήταν υπό τον έλεγχο του EAM έγιναν κάποιες πραγματικές προσπάθειες να εκδιωχθούν οι καταπατητές αλλά κι αυτές ήταν ελάχιστες. Οι "μεσεγγυούχοι", φοβούμενοι ότι θα κατηγορηθούν για συνεργάτες, είχαν ήδη αρχίσει να πουλάνε σε τρίτους τις περιουσίες, αλλά οι φόβοι τους αποδείχτηκαν αβάσιμοι· το ελληνικό κράτος δεν είχε καμία απολύτως πρόθεση να αντιστρέψει την κατάσταση. Από την μία, ο "δωσιλογισμός" και η συνεργασία με τις κατοχικές δυνάμεις είχαν τέτοια έκταση που η αποκάλυψή της μόνο θα αποτελούσε παγκόσμιο σκάνδαλο για το ελληνικό κατεστημένο. Πράγματι, το Ελληνικό κράτος ήταν από τα πρώτα στην Ευρώπη που σταμάτησε τις διώξεις των συνεργατών κι έδωσε αμνηστία. Από την άλλη, το ξεκλήρισμα των Εβραίων ήταν αντικειμενικά σύμφωνο με τις ελληνικές εθνικιστικές επιδιώξεις για "ομογενοποίηση" του πληθυσμού κι απόλυτα συμβατό με τα συμφέροντα των Ελλήνων αφεντικών που ήθελαν να "ξεμπλέξουν" με τους Εβραίους ανταγωνιστές τους. Το πρόβλημα για το ελληνικό κράτος δεν ήταν πώς θα "επιστρέψει" τις περιουσίες και θα "τιμωρήσει" τους καταπατητές, αλλά πώς θα νομιμοποιήσει το έγκλημα και θα επικυρώσει το νέο status quo. Όπως και έγινε: οι λίγες διεκδικήσεις χάθηκαν σ’ ένα δικαστικό λαβύρινθο, δικαστές άρχισαν να αποφαίνονται ότι οι Εβραίοι "εγκατέλειψαν" τις περιουσίες τους άρα δεν έχουν δικαιώματα, οι μεσεγγυούχοι σύστησαν επίσημο σύλλογο για την υπεράσπιση των συμφερόντων τους, ενώ το ’47 οι εφημερίδες ξεκίνησαν μεγάλης κλίμακας εκστρατεία ενάντια στις "υπερβολικές απαιτήσεις" των επιζησάντων. Η υπόθεση έκλεισε..." (SARAJEVOMAG.GR)Και μια σημείωση δική μου:Άσχετα να κάποιος συμφωνεί με τις κάπως ακραίες ιδέες του Sarajevomag, τα γεγονότα έχουν ακριβώς έτσι. Γνωρίζω Θεσσαλονικείς Εβραίους που ποτέ δεν δικαιώθηκαν, οι γονείς τους γύρισαν κουρέλια από τα στρατόπεδα, πήγαν στα σπίτια τους και τα βρήκαν κατειλημμένα και οι νέοι νοικοκύρηδες, ειδοποίησαν την αστυνομία για να τους διώξει. Η Θεσσαλονίκη είναι το πιο σκοτεινό μυστικό της νεότερης ελληνικής ιστορίας κι'αυτό οφείλεται στο ότι μέχρι τον πόλεμο πληθυσμιακά δεν ήταν ποτέ καθαρά ελληνική.
