Κοίτα, ζω στην Κηφισιά 45 χρόνια. Εδώ μεγάλωσα, και φυσικά ο Βάρσος ήταν- και σε μεγάλο βαθμό παραμένει- το κέντρο της μικρής μας πόλης. Υπερτιμημένο (κατά την ταπεινή μου γνώμη μιας κι όλα είναι θέμα γούστου) είναι το τσουρέκι του που για μένα είναι πολύ βαρύ και ΤΙΓΚΑ στο βούτυρο. Ομως, το μαγαζί έχει μακρά ιστορία στα γαλακτομικά αφού μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 80 είχε τα δικά του βουστάσια κι αυτό σήμαινε ότι παρηγαγε το δικό του γάλα το οποίο και μοίραζε door to door κάθε πρωί στα σπίτια της περιοχής. Ολα τα γαλακτοκομικά του λοιπόν έχουν εξαιρετική γεύση και σε πάνε πολύ πολύ πίσω στο χρόνο, τότε που το γάλα είχε γεύση και το γιαούρτι πέτσα. Η κρέμα γάλακτος που πωλείται χύμα και η σαντιγύ του ειναι απλά ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ υπάρχει στην πρωτεύουσα. Ομως, το πιό όμορφο κομμάτι του Βάρσου, είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι που εργάζονται εκεί, οι περισσότεροι εκ των οποίων πάνω από 2 δεκαετίες. Τους βλέπεις και αναγνωρίζεις στο πρόσωπό τους ιστορίες δικές τους (θυμάσαι φερ'ειπείν την τάδε πωλήτρια έγκυο, και συνειδητοποιείς ότι ήσουν 10 χρονών τότε) και ταυτόχρονα σου έρχονται στο νου στιγμές από την δική σου διαδρομή. Βλέπεις το τάδε γκαρσόνι που τώρα ετοιμάζεται για σύνταξη και τον θυμάσαι κοτσονάτο στα νιάτα του να σου δίνει την γνωστή του διάλεξη περί τσιγάρου στις περίφημες κοπάνες. 'Η βλέπεις τους ίδιους τους ιδιοκτήτες από πάππου μέχρι τον εγγονό και την γυναίκα τώρα, να κάθονται στο ταμείο τους, αγέλαστοι και κατσουφιασμένοι σαν τον Σκρουτζ και αναρωτιέσαι, μα γαμώτο τόσα χρόνια στραβά ξυπνάνε κάθε πρωί? ΕΝΑ χαμόγελο, ποτέ δεν θα το σκάσουν? Ε, από ότι φαίνεται, σχεδόν ποτέ. Είναι μάλλον γονιδιακό. Ασχετο, αλλά δεν θα ξεχάσω την απογοήτευσή μας όταν στιςαρχές του 80 ο Βάρσος έκανε μια καινοτομία και πρόσθεσε στο ΤΕΛΕΙΟ εκλερ του σαντιγύ. Και το κατέστρεψε....Πάντως οι τρούφες του (ένα πλήρες γευμα σημειωτέον) είναι ακόμα ότι καλύτερο στην κατηγορία τους.Κι επειδή όλα εκεί μέσα είναι σα να σταμάτησε ο χρόνος κάπου στα 45 χρόνια πριν, το μόνο σίγουρο είναι ότι, σ'αρέσουν δεν σου (μου κλπ) αρέσουν τα προϊόντα του, την ποιότητα του δεν την άγγιξε η δηθενιά. Οπως και τον χώρο. Είναι ταξίδι στο χρόνο.
