Λοιπόν, εγώ έτρωγα τα πάντα. Σωβρακολογώ, τα πάντα. Δεν τρελαινόμουν με τις αγγινάρες της γιαγιάς μου και με τον ξινό τραχανά, και με το ξυλάγγουρο. Αλλά τα τρωγα. Μυαλά, χέλια, αμελέτητα, πατσά, μπροκολα, τρούφα, κατσίκια, πρόβατα, μαλάκια κι οστρακόδερμα, τι θες; Εκεί που ξίνιζα ήταν στο λικέρ κεράσι, και γενικά ο,τι έχει άρωμα βιομηχανοποιημένου σιροπιού κεράσι, γιατί μου θυμίζει αντιβίωση. (προφανέστατο παιδικο΄τραύμα)Μέχρι που έφαγα τζίντζερ....ΤΙ ΑΒΑ ΠΕΡΛΕ ΘΕ ΜΟΥ, κάθε φορά προσπαθώ, και κάθε φορά ΜΠΛΙΕ!!!Εκτός απο μία φορά που έφαγα κουλουράκια με τζίντζερ, και ήταν θεϊκά! Υποψιάζομαι οτι εκεί που αηδιάζω είναι όταν το παρακάνουν. Αλλά κάθε φορά, σε όλα τα εστιατόρια; Περίεργο, γιατί μου αρέσουν τα πλούσια σε μπαχαρικά φαγητά, και τα βαριά. Εσύ τι λες; Επίσης, η γρεναδίνη είναι αίσχος, και κάποια (χαμηλής ποιότητας;) αμυγδαλόψυχες/ μάρτζιπαν. Αυτά, το ξέρω οτι δεν ενδιαφέρει κανέναν τι τρώω. Αλλά να μου.