Συμφωνώ με το κείμενο. Να πω όμως κάτι κι εγώ ως άντρας. Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου, στις σχέσεις που έχω κάνει στη ζωή μου, να προσπαθώ να πείσω την κοπέλα ότι μου αρέσει όπως είναι. Να της λέω ότι μου αρέσει πολύ και να μη με πιστεύει γιατί το ένα το έχει μεγάλο, το άλλο το έχει μικρό, κλπ κλπ. Όλοι έχουμε ανασφάλειες και δεν είμαι κ γω κανας μόντελος, κάθε άλλο. Και την κοιλιά μου την έχω και ψιλοχύμα ντύνομαι (καθαρός-σιδερωμένος αλλά όχι κυριλέ). Το μόνο που ζητάω είναι να είναι κι η άλλη στην ίδια φάση, δηλαδή ο εαυτός της. Και άντε να την πείσεις μετά ότι τη θες έτσι, ότι δεν πέρασες την εφηβεία με όνειρα να σου κάτσει η τάδε ηθοποιός και το τάδε μοντέλο, αλλά απλά να έχεις συντροφιά ένα νορμάλ κορίτσι, όμορφο για σένα. Κι ας μην αρέσει σε κανέναν άλλο, δε διαλέγω με κριτήριο να τη μοστράρω στους φίλους μου, αλλά να τη βλέπω εγώ και να με κάνει χαρούμενο. Και επικεντρώνομαι στην εξωτερική ομορφιά, όχι γιατί είναι η σημαντικότερη, αλλά γιατί είναι το θέμα του άρθρου, αλλά και γιατί είναι και η πρώτη ομορφιά που θα δεις. Αυτή θα σε τραβήξει, να μιλήσεις, να γνωριστείς, να δεις και τη μέσα ομορφιά τη σημαντική. Και αυτά για μένα πάνε μαζί. Όμως, το καθαρό βλέμμα και το φυσικό χαμόγελο είναι η ομορφιά, όχι οι τέλειες αναλογίες. Και η συντροφιά που θα μοιραστεί τα όμορφα και θα στηρίξει στα άσχημα. Αυτό θέλω να πάρω, και αυτό έχω να δώσω. Όσες πείτε ότι δεν είναι έτσι οι άντρες, μάλλον είχατε κάποιες άτυχες γνωριμίες στο παρελθόν. Ξέρω πολύ κόσμο που είναι έτσι και λέει ότι κι εγώ.Επομένως, αν ο άλλος δε σας θέλει όπως είστε, ας πάει στο καλό. Και όταν βρείτε αυτόν που σας θέλει όπως είστε (ναι για όλους υπάρχει), αφήστε τις ανασφάλειες στην άκρη και χαρείτε το, αξίζει τον κόπο.